ur. 6 I 1898 w Zalesiu, pow. Ostrzeszów, wst. 15 I 1930 w Pniewach, I śl. 15 VIII 1932 w Pniewach, zm. 7 VIII 1946 w Miedzeszynie.

Córka Stanisława i Franciszki z d. Niechciał, była starszą siostrą s. Celiny Banaszak. Przed wstąpieniem zatrudniona była w Poznaniu u sióstr urszulanek, które budowały się jej pobożnością i pracowitością. Po nowicjacie została skierowana do pracy w domu warszawskim. Tu zajmowała się sprzątaniem w skrzydle lokatorskim. W V 1941 pojechała do Czarnej, gdzie siostry, wysiedlone z Pniew, prowadziły zakład opiekuńczo-wychowawczy dla dzieci. Z chwilą rozpoczęcia ofensywy wojsk radzieckich w 1944 Czarna znalazła się na linii frontu. Gdy siostry wywiozły dzieci w bezpieczniejsze miejsce, do Dębego Małego w pow. Mińsk Maz., pojechała do Zagórza pod Warszawą, by podjąć pracę w prowadzonym tam przez siostry Zakładzie Specjalnym dla Dzieci. W 1945 zakład został przeniesiony z Zagórza do Miedzeszyna. Praca w zakładzie była ciężka i męcząca. S. Dionizja nie uchylała się od niej. Była nieśmiała, małomówna, dobra. Zmarła po krótkiej chorobie, prawie nagle. Spoczywa na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie.