ur. 8 X 1910 we wsi Małe Ejsmonty (Ejsymonty), pow. Grodno, wst. 19 X 1938 w Pniewach, I śl. 15 VIII 1941 w Warszawie, zm. 8 X 2000 w szpitalu w Zakopanem.

Była szóstym z 8 dzieci Józefa i Albiny z d. Zaniewskiej, rolników. Kiedy miała 3 lata, ojciec został wezwany do wojska i powrócił dopiero po zakończeniu I wojny światowej (w 1919). Tymczasem w VII 1918 zmarła matka. Pierwsze nauki i przygotowanie do I Komunii św. otrzymała w domu, gdyż systematyczne nauczanie na tamtych terenach zostało zorganizowane dopiero w 1920. W 1924 zdała egzamin do Państw. Seminarium Nauczycielskiego im. Elizy Orzeszkowej w Grodnie, które ukończyła w VI 1931, otrzymując dyplom nauczyciela szkół powszechnych. Przez 7 lat pracowała jako nauczycielka w szkołach powszechnych w pow. grodzieńskim i nowogródzkim. W IV 1936, po zdaniu egzaminu przed Państw. Komisją Egzaminacyjną w Nowogródku, otrzymała świadectwo, uprawniające do pracy nauczycielskiej w publicznych szkołach powszechnych. Do Zgromadzenia zgłosiła się w Wilnie, skąd skierowano ją do Pniew. Tam przyjęto ją 19 X 1938. W ostatnich dniach 1938 została przez Matkę Założycielkę wysłana do pracy w III Miejskim Domu Wychowawczym w Łodzi przy ul. Kopernika. Po krótkim pobycie w Kobryniu, w VII 1939, powróciła do pracy w Łodzi i wraz z całym domem przeżyła perypetie II wojny światowej. W V 1940 wyjechała do Warszawy i rozpoczęła nowicjat, który ukończyła złożeniem w Warszawie I ślubów zakonnych. Następnie została skierowana do Kielc, gdzie pracowała przy parafii Chrystusa Króla na Baranówku. W Szpitalu Dziecięcym w Kielcach odbyła roczną praktykę pielęgniarską, także w Kielcach ukończyła kurs katechetyczny. Po krótkich pobytach w Lipnicy Murowanej, Sędziszowie i Sokolnikach Wlk. (1953-1954) pracowała przez rok w domu zakopiańskim. Następnie powróciła do Kielc na Baranówek, pełniąc tam w 1955-1961 obowiązki kierowniczki domu. Tę samą funkcję pełniła w 1961-1964 w Częstochowie przy ul. 3 Maja. Była potem prefektą placówek parafialnych w Chmielowie (1964-1966) i w Ostrowie Świętokrzyskim (1966-1968). Ponownie wróciła do Częstochowy, gdzie pełniła obowiązki asystentki domowej i infirmerki w domach przy ul. 3 Maja (1968-1971) i na Grabówce (1971-1991). Uczęszczała też przez 2 lata na wykłady, prowadzone przez Diecezjalne Studium Dokumentów Soborowych oraz Diecezjalny Instytut Biblijny, i zdała wszystkie egzaminy. W VII 1991 przyjechała do Zakopanego, gdzie pozostała już do śmierci. Do obowiązków jej, poza pracą nauczycielską i wychowawczą w zakładach prowadzonych przez Zgromadzenie, należała też troska o zdrowie sióstr i osób pozostających pod ich opieką. Chętnie i ofiarnie pomagała też w innych pracach domowych. Interesowała się osobami potrzebującymi, przychodzącymi do domu. Chętnie z nimi rozmawiała, dopytując o sprawy rodzinne i przypominając o najważniejszym - o życiu z Bogiem. Wyróżniała ją obowiązkowość i wierność modlitwie. Gdy słabły siły fizyczne, długie godziny spędzała w kaplicy, modląc się za Zgromadzenie, za Polskę, Kościół, papieża, za rodzinę. Wdzięczna była za możność odwiedzenia rodzinnych stron, a także za udział w beatyfikacji Matki Założycielki. Wierzyła, że m. Urszula - jak od początku, tak i do końca życia - będzie ją prowadzić. Wdzięczna była Bogu za wszystkie radości, jakimi nas darzy. Na Rok Święty Jubileuszu 2000 napisała i odmawiała co dzień modlitwę do Matki Bożej. Zawarte w niej prośby ukazują najlepiej, czym żyła: Maryjo, Wspomożycielko, daj mi oczy i serce otwarte na cierpienia i na potrzeby bliźnich. Racz kierować moje myśli i serce ku świętym górom - ku Panu. Choroba i pobyt w szpitalu od 17 IX 2000 - to czas dopełniania miary jej ziemskiego owocowania i przygotowania na spotkanie z Umiłowanym. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Zakopanem przy ul. Nowotarskiej.