Był to czas zatrzymania się, kiedy mogłyśmy przypomnieć i podzielić się doświadczeniem, jak sam Bóg wkraczał i dalej wkracza w historię naszego życia. 

Był to czas, kiedy na nowo uświadomiłyśmy sobie, kto jest naszym kamieniem węgielnym, na którym pragniemy dalej budować całe nasze życie. 

Był to czas ponownego pochylenia się nad dziedzictwem, które pozostawiła nam nasza św. matka Urszula i głębszej refleksji nad istotą życia zakonnego, ślubowanymi radami ewangelicznymi i czas odnowionego wejścia w sedno bycia urszulanką Serca Jezusa Konającego.

Jeszcze raz, z serca dziękujemy Wszystkim, za każde doświadczone dobro w tym czasie, za pamięć i modlitwę.

Z darem modlitwy,

s. Maryia i s. Veronika