ur. 25 VII 1908 w Kozłówce, pow. Sienno, gub. Mohylowska (Białoruś), [w rzeczywistości miejscem urodzenia był maj. Oziereck, gdzie mieszkali rodzice i gdzie przez pewien czas pracował ojciec, który był współwłaścicielem folw. Kozłówka], wst. 25 III 1930 w Łodzi, I śl. koad. 7 I 1932 w Łodzi, kan. 15 VIII 1934 w Pniewach, zm. 26 IX 1994 w Pniewach.

Córka Michała i Marii z d. Lei. Do 6 roku życia wychowywała się z dziećmi hr. Zamoyskich w Racewie, gdzie ojciec prowadził młyn i tartak, potem mieszkała w Kozłówce, którą w 1918 rodzice musieli opuścić, osiedlając się w Wilnie. Tam uczęszczała do szkoły sióstr nazaretanek i przystąpiła do I Komunii św. Przed inwazją bolszewicką, 29 VI 1920, wyjechała na wakacje do siostry w Suwałkach i już do Wilna nie wróciła, podczas gdy rodzice zostali ewakuowani do Koronowa k. Bydgoszczy. Od 1920 zaczęła uczęszczać do Państw. Gimnazjum typu humanistycznego im. Marii Konopnickiej w Suwałkach, należała też do Sodalicji Mariańskiej. W 1927 zdała egzamin dojrzałości i dzięki ks. prefektowi Stanisławowi Czyżewskiemu - razem z koleżanką z tej samej klasy (późniejszą s. Urszulą Puczyłowską) - wyjechała do Otorowa na kurs katechetyczny, a następnie rozpoczęła pracę jako katechetka w szkołach łódzkich pod opieką s. Anieli Łozińskiej, ówczesnej kierowniczki. Zamieszkała w internacie, prowadzonym przez siostry przy ul. Czerwonej, i ukończyła diecezjalne kursy katechetyczne. W 1929 ukończyła roczny kurs pedagogiczny i zdała egzamin maturalny przy Państw. Seminarium Nauczycielskim w Łodzi, uprawniający do nauczania w szkołach powszechnych. Okres nowicjatu koadiutorskiego odbyła w Łodzi, pracując jako katechetka. Po nowicjacie kanonicznym i złożeniu profesji zakonnej w Pniewach została skierowana do Sieradza, gdzie objęła kierownictwo szkoły powszechnej. Po roku wróciła do Łodzi na ul. Obywatelską, gdzie w dalszym ciągu (do 1939) była katechetką i asystentką domu. W czasie wojny była prefektą domu św. Anny w Łodzi, skąd - razem z siostrami - została zabrana 18 VII 1942 najpierw na miesiąc do lagru przy ul. Żeligowskiego w Łodzi, a następnie (20 VIII 1942) przewieziona do obozu dla zakonnic w Bojanowie. Po oswobodzeniu obozu 23 I 1945 wróciła do Łodzi, gdzie ponownie zaczęła pracę w szkołach, ale z powodu zagrożenia gruźlicą otrzymała urlop i przebywała na kuracji w Zakopanem. Po powrocie objęła kierownictwo Internatu dla dziewcząt im. m. Urszuli Ledóchowskiej w Łodzi na Obywatelskiej. W tym czasie uczestniczyła również w kursach dla kierowników kolonii (1947 i 1948), dla wychowawców domów dziecka i internatów (1947 i 1948) i innych. W 1951-1957 była kierowniczką domu w Łodzi przy ul. Czerwonej. Następnie pełniła obowiązki przełożonej centrum otorowskiego z siedzibą w Otorowie (1957-1964), w Chartowie (1964-1966) i Lipnicy (1966-1975). Później była kierowniczką domów: w Łęczycy (1975-1976) i Otorowie (1976-1980), a po kilkumiesięcznym pobycie w Poznaniu - asystentką kierowniczki w Sokolnikach Wlk. (1981-1982). Była też w 1961-1963 asystentką generalną Zgromadzenia. Od 1982 do śmierci przebywała w Pniewach, pracując w kancelarii domu macierzystego. Bardzo kochała Matkę Założycielkę i starała się być wierna wszystkim jej wskazaniom. Z wielką radością ukazywała jej sylwetkę najmłodszym siostrom. Była rozmodlona, bardzo usłużna i dobra, do końca oddana innym, dyskretna, pogodna, ceniona i kochana jako przełożona zakonna. Sprawy nauczania religii oraz wychowywania dzieci i młodzieży, a także formacji zakonnej były zawsze bliskie jej sercu. Umiała też wykorzystać łaskę cierpienia, którego doświadczyła w ostatnim roku życia. Powiedziała: Prosiłam Pana Jezusa, bym mogła odbyć czyściec na ziemi, i chyba przychyla się do mojej prośby. Spoczywa na cmentarzu urszulańskim w Pniewach.