ur. 5 X 1899 w Warszawie, wst. 17 XI 1927 w Czarnym Borze, I śl. koad. 15 VIII 1929, kan. 6 I 1936, zm. 17 II 1945 w Zakopanem.

Córka Bogusława i Anny z d. Pereszczako. Ukończyła Gimnazjum św. Katarzyny w Petersburgu, a po przeniesieniu się rodziny w 1919 do Wilna studiowała filologię polską na Uniwersytecie Stefana Batorego. Jednocześnie w latach wojny z narażeniem życia niosła pomoc sanitarną rannym rodakom, za co już jako zakonnica otrzymała (1935) Krzyż Zasługi. Przed wstąpieniem do Zgromadzenia i w pierwszych latach życia zakonnego pracowała jako nauczycielka w szkołach: sióstr nazaretanek w Wilnie i sióstr urszulanek SJK w Czarnym Borze. W 1930-1934 była kierowniczką domu w Wilnie. Okres ten wypełniały trudności związane z tworzeniem się nowej placówki. Z tego powodu przerwała studia tuż przed ostatnimi egzaminami. Z Wilna przeniesiona została do Warszawy, gdzie zajmowała się przez parę miesięcy studentkami i gośćmi. Następnie odbyła nowicjat kanoniczny w Pniewach, a po złożeniu ślubów zakonnych ukończyła (1938) studia na uniwersytecie w Poznaniu. W 1938 została skierowana do pracy na Polesiu. Była tam kierowniczką placówek najpierw w Krasnoleskach (1938-1939), potem w Janowie, gdzie 14 IV 1944 została - z s. Klarą Knichowiecką - aresztowana za prowadzenie lekcji historii. Skazane na śmierć, uratowane zostały przez niemieckiego kapelana więziennego, który ułatwił im ucieczkę. Po krótkim pobycie w Warszawie i w Milanówku wyjechała w XI 1944 do Zakopanego, gdzie zmarła z powodu gruźlicy płuc. Odznaczała się dużym zaparciem się siebie, zamiłowaniem ubóstwa, pobożnością i stałą pogodą ducha. Umiała zachęcać otoczenie, zwłaszcza młodzież, do większej gorliwości, toteż kochano ją i ceniono. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Zakopanem przy ul. Nowotarskiej.