ur. 19 III 1905 w Siaskich Riadkach, pow. Nowoładosk (Rosja), wst. 4 I 1926 w Łodzi, I śl. 15 VIII 1928 w Pniewach, zm. 8 VII 1983 w Szpitalu Powiatowym w Szamotułach.

Córka Bogusława i Anny d. Pereszczako, młodsza siostra s. Franciszki Bosiackiej. Urodzona nad jeziorem Ładoga, gdzie ojciec jej pracował jako inżynier komunikacji wodnej, w Polsce uczyła się początkowo w Państw. Gimnazjum w Chełmie, a później w Wilnie, gdzie w 1924 zdała egzamin dojrzałości. Następnie pojechała do Pniew na roczny kurs jęz. obcych. Tam postanowiła wstąpić do Zgromadzenia. Rodzice, zaskoczeni tą decyzją, zgodzili się na projekt Matki Założycielki, by córka w Łodzi, będąc katechetką, wypróbowała swoje powołanie. W Łodzi ukończyła również diec. kursy katechetyczne. Po nowicjacie i złożeniu profesji w Pniewach powróciła do pracy katechetycznej w Łodzi, prowadziła też w domu na Czerwonej Katolickie Stowarzyszenie Młodych Polek, a w szkole nr 57 - Krucjatę Eucharystyczną. W 1929-1931 studiowała na Wolnej Wszechnicy w Łodzi, ucząc jednocześnie religii w Miejskiej Szkole Pracy. Z powodu osłabienia po przebytym zapaleniu płuc prosiła Matkę Założycielkę o zwolnienie ze studiów, poprzestając na zdaniu egzaminu (z wynikiem celującym) na WWP w Warszawie - Collegium Humanistyczne. W VI 1932 objęła kierownictwo nowo powstającego domu w Łęczycy. Obowiązki kierowniczki pełniła do 6 VII 1942 - do dnia, w którym wraz z siostrami zabrana została do obozu dla zakonnic w Bojanowie. 7 VII 1943 wysłano ją z obozu do maj. Grzybowo k. Wrześni - na służbę do rodziny niemieckiej. Z powodu choroby została zwolniona (zastąpiła ją dobrowolnie s. Eustella Stelmachowska z Lipnicy, która po wojnie opuściła Zgromadzenie). Do wyzwolenia w 1945 pracowała w ogrodzie w Lipnicy. W II 1945 wróciła do Łęczycy i ponownie pełniła obowiązki kierowniczki domu do 1951. Następnie była kierowniczką domu i bursy dla dziewcząt w Chylicach (1951-1957). Dzięki jej mężnej postawie władzom PRL nie udało sie wówczas zabrać nam domu ani bursy. Następnie była kierowniczką domu w Monicach (1957-1963), gdzie z kolei została przez Sąd Powiatowy w Sieradzu skazana na 6 miesięcy więzienia (z zawieszeniem na 2 lata) za to, że nie wpuściła do klauzury kilkuosobowej komisji wizytacyjnej. W 1963-1969 była kierowniczką domu w Rabce Zdroju. Od 1969 przebywała w Lipnicy, przepisując na maszynie listy pasterskie i komunikaty dla dekanatu pniewskiego oraz przynosząc codziennie pocztę z pobliskiego Otorowa. Czyniła to skrupulatnie, z wielką dokładnością, która cechowała wszystkie jej prace. Zawsze interesowała się życiem domu i całego Zgromadzenia. Wiernie pamiętała też o zmarłych siostrach, z którymi była związana. Matka Założycielka była jej niedościgłym wzorem i ideałem do ostatniej chwili życia. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Otorowie.