Córka Tomasza i Jadwigi z d. Matuszak. Do szkoły powszechnej uczęszczała w Michałowie. W 1915-1922 pracowała na probostwie w Strzelcach Wielkich, pow. Gostyń, a w 1922-1925 jako pracownik fizyczny w zakładzie opiekuńczo-wychowawczym w Otorowie. Kandydaturę i postulat odbyła w Goździchowie, pracując w domu dziecka, a po nowicjacie, odbytym w Pniewach, pojechała do Czarnego Boru pod Wilnem, gdzie w 1933-1935 pracowała w prowadzonej przez siostry szkole społeczno-gospodarczej. W 1935 rozpoczęła pracę w domu poznańskim. W pierwszych latach II wojny światowej pomagała - jak wiele sióstr, które pozostały bez pracy - u E. Krasińskiej w Poznaniu. Zabrana przez Niemców 1 II 1942, została zatrudniona w kuchni dawnego Domu Żołnierza, przekształconego na siedzibę gestapo. Tam miała możność potajemnie ratować od głodu polskich więźniów, których wielu się tam przewijało lub było osadzonych w podziemiach. Po wojnie znalazła się znowu we wspólnocie poznańskiej, w której pozostała do śmierci. Całe jej życie upłynęło przy ciężkiej pracy w kuchni i pralni. Cechowała ją wielka ofiarność, uczynność i usłużność w stosunku do innych. Była przy tym pogodna, cicha i bezinteresowna. Doceniali to ludzie i darzyli ją wzajemnie wielką życzliwością. W czasie choroby, mimo postępującej sklerozy, zachowywała się ujmująco, nic dla siebie nie wymagając. W pamięci sióstr pozostała jako wzór prawdziwej urszulanki. Spoczywa na poznańskim cmentarzu na Junikowie.