Córka Antoniego i Agaty z d. Drobniak. Rodzice pracowali we własnym gospodarstwie rolnym, ale ojciec - zabrany do wojska - całą I wojnę spędził na Syberii i powrócił do domu dopiero w 1922. Na matkę spadł więc ciężar wychowania dzieci. Była najmłodszą z 4 rodzeństwa. Uczęszczała do miejscowej szkoły, ale w 1934 zdała przed Państw. Komisją w Jarosławiu egzamin nadzwyczajny w zakresie szkoły powszechnej 7-klasowej. Należała do Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży, prowadzonego przez dominikanów. Za radą jednego z ojców przyjechała do Zgromadzenia w Pniewach, skąd po 3 miesiącach została skierowana do Sieradza, gdzie pracowała w gospodarstwie. Nowicjat odbyła w Lipnicy, a profesję zakonną złożyła w Pniewach. Potem przez 27 lat pracowała w gospodarstwie rolnym domu lipnickiego, które w czasie okupacji przeszło w ręce niemieckie, a po wyzwoleniu, od 1950, zostało przejęte przez władze PRL i przekształcone w PGR. W 1965-1966 zatrudniona była w Zakładzie Leczniczo-Wychowawczym dla dzieci epileptycznych w Kazimierzu k. Łodzi, w 1966-1967 przebywała w Łodzi na Obywatelskiej i od 1967 aż do śmierci, spowodowanej udarem mózgu, w Otorowie, gdzie początkowo pracowała w domu dziecka, a potem - przez 17 lat - była zakrystianką w kościele parafialnym. Bardzo obowiązkowa, sumienna i dokładna, dbała o kościół, była taktowna wobec kapłanów i dobra dla ludzi. Charakteryzował ją spokój i prawość. Lubiła czytać książki religijne, chętnie - gdy była okazja - jeździła na pielgrzymki do sanktuariów maryjnych, mając wielkie nabożeństwo do Matki Najświętszej. W szczególny sposób przeżywała prawdę o dobroci Bożej, stąd i do niej można odnieść słowa Psalmu 23: Dobroć i łaska pójdą w ślad za mną przez wszystkie dni mego życia. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Otorowie.