Córka Jana i Teodozji z d. Krawczyk. Do II wojny światowej przebywała w domu rodzinnym, ucząc się i pomagając w prowadzeniu domu. W 1942 została zabrana przez okupantów do Golejewka w pow. rawickim, gdzie pracowała w zajętym przez Niemców pałacu Czarneckich. Po wojnie potrzebna była w domu, by pomóc rodzicom i rodzeństwu. Należała do Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży i - jak napisał ksiądz proboszcz z Rawicza - służyła przykładem poświęcenia i ofiarności, a przy tym spokojnym, rozważnym sądem umiała pomagać innym. Do Zgromadzenia wstąpiła jako osoba dojrzała, 34-letnia. W Pniewach przeżyła całe swe życie zakonne. Pracowała początkowo w różnych działach, a po nowicjacie została skierowana do pralni i przez 24 lata pełniła funkcję odpowiedzialnej za ten dział pracy. Odznaczała się wrodzoną kulturą, subtelnością, troskliwością. Budowała nie tylko sumiennością w pracy, dobrą organizacją, ale wiernością przyjętym zobowiązaniom, pokojem i łagodnością. Pełna poświęcenia - największy ciężar pracy brała zwykle na siebie. Jej śmierć nastąpiła nagle, ale wolą Bożą żyła na co dzień i potwierdziła to w ostatniej chwili pięknego, udanego życia. Spoczywa na pniewskim cmentarzu urszulańskim.