Córka Franciszka i Katarzyny z d. Wojciechowskiej. W 1931 rozpoczęła naukę w miejscowej szkole powszechnej, kończąc w 1939 klasę VI. Była też członkiem Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży Żeńskiej. W 1943 została przez okupanta wywieziona na roboty rolne do Niemiec. Po wyzwoleniu przez Amerykanów powróciła do Polski, ukończyła w Lesznie półroczny kurs gospodarstwa domowego, a potem pomagała rodzicom w 12-hektarowym gospodarstwie. Okres formacji zakonnej, aż do wieczystych ślubów, spędziła w domu pniewskim, pracując w PGR-ze i w kuchni. W 1958 pojechała do pracy w kuchni w Otorowie, a w XI 1958 przyjechała do domu w Warszawie, gdzie przez 23 lata zajmowała się salką jadalną dla gości. Karmiła zarówno studentki, jak i domowników oraz przyjezdnych. Taktowna i dyskretna, uśmiechem witała przychodzących stołowników. W 1968 ukończyła w Warszawie szkołę podstawową. Od 1974 opiekowała się również, z całym oddaniem i troskliwością, ks. prof. Pawłem Nowickim, aż do jego śmierci w VIII 1980. Z powodu choroby nowotworowej, która ujawniła się niespodziewanie w 1981, z dnia na dzień pogarszał się stan jej zdrowia. Skromna, pobożna, cierpliwie i z poddaniem się woli Bożej przyjmowała to doświadczenie, wdzięczna za oddawane jej usługi. Odeszła cicho, ufna w Miłosierdzie Boże, które było jej predykatem. Spoczywa w grobowcu Zgromadzenia na warszawskim Bródnie.