Córka Józefa i Anny z d. Szyszło. Pochodziła z głęboko religijnej, wielodzietnej rodziny rolniczej. Uczęszczała do miejscowej szkoły powszechnej, a potem do 23 roku życia pomagała najbliższym i pracowała zarobkowo w ogrodzie sąsiada - sędziego z Krzywicz, ucząc się od niego sztuki ogrodniczej. Do Zgromadzenia wstąpiła w Czarnym Borze k. Wilna. Wyróżniała się pobożnością, ofiarnością i delikatnością w stosunku do otoczenia. Pracowała w ogrodzie, a w latach II wojny sezonowo w majątku Biała Waka, zarabiając wraz z siostrami na utrzymanie dzieci z domu dziecka oraz pozostałych sióstr. Po ewakuacji do Polski rozpoczęła nowicjat w Pniewach. W następnym roku złożyła profesję zakonną i pozostała w Pniewach aż do śmierci, pracując prawie cały czas w ogrodzie. Umiała innym dawać siebie, służyć im, dyskretnie pomagać. Była wyjątkowo pogodna i łagodna. Promieniowała radosnym uśmiechem i życzliwym spojrzeniem jasnych, ufnych oczu. Miała dar wprowadzania w codzienne rozmowy i kontakty tematów związanych z Bogiem. Prawdziwą mądrość świętych czerpała z Biblii, którą stale czytała. Wiadomość o poważnej chorobie przyjęła spokojnie, mówiąc: Nie modlę się ani o zdrowie, ani o życie, tylko o to, żeby spełniła się wola Boża. I w takim usposobieniu wytrwała do końca. Spoczywa na cmentarzu zakonnym w Pniewach.