Córka Pawła i Katarzyny z d. Kozłowskiej. Pochodziła z rodziny rolniczej. Wraz z rodzeństwem wcześnie zaczęła pracować w gospodarstwie, aby dopomóc matce - wdowie. Do Zgromadzenia została przyjęta w wieku 25 lat. Po krótkim pobycie w domu warszawskim została skierowana do Ołtarzewa (Ożarowa Maz.). Tam - poza okresem nowicjatu w Pniewach i pracy podczas okupacji w Starej Wsi (1941-1942) - spędziła całe życie zakonne. Pełna poświęcenia, z wrodzoną inteligencją i wielkimi zaletami charakteru, znalazła tu szerokie pole do działania. Była silną indywidualnością, panowała nad słabościami natury. Co wykonywała, musiało być zrobione dobrze - mimo trudu i wysiłku, jakiego praca w gospodarstwie wymagała. Często, jeżdżąc wozem, oddawała też usługi sąsiadom. Nie żałowała czasu, żeby dzielić się doświadczeniem. Sama też korzystała z rad innych. Ludzie podziwiali jej radosną uprzejmość. Kontakty z sąsiadami były jej apostolstwem. Miała również wkład pracy w odbudowę domu warszawskiego, służąc koniem, wozem i własnym trudem przez kilka lat. Życie jej nie było łatwe, ale wierne przyjętym zobowiązaniom. Realizowała dosłownie wskazanie Matki Założycielki: Pal się w modlitwie, aż się spalisz, traw się w pracy, aż się strawisz. Z ogromną też cierpliwością i poddaniem się woli Bożej do ostatniej chwili życia znosiła dolegliwości choroby nowotworowej. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Ożarowie Maz.