Córka Wojciecha i Stanisławy z d. Wrońskiej. Pochodziła z bardzo wierzącej, wielodzietnej rodziny, z której jeszcze 2 młodsze siostry wstąpiły do urszulanek SJK: Stefania - m. Andrzeja, wieloletnia przełożona generalna Zgromadzenia, i Stanisława - s. Małgorzata, długoletnia przełożona domów w Polsce i w Kanadzie. W szkole powszechnej, do której uczęszczała w Łodzi, należała do Krucjaty Eucharystycznej i przez tę dziecięcą organizację miała kontakt ze Zgromadzeniem i Matką Założycielką. W 1926-1934 była uczennicą państwowego Gimnazjum im. Emilii Sczanieckiej w Łodzi. Po otrzymaniu świadectwa dojrzałości rozpoczęła studia na Wydziale Humanistycznym (filologia klasyczna i historia) UW. W okresie studiów zamieszkała w internacie akademickim Zgromadzenia w Warszawie. Po wakacjach, spędzonych w 1935 w Pniewach, i rekolekcjach dla młodzieży, prowadzonych przez Matkę Założycielkę, została przez nią przyjęta do Zgromadzenia. Korzystając z urlopu dziekańskiego, odbyła nowicjat w Pniewach i złożyła profesję zakonną. Zachowała się opinia, jaką wówczas wydały o niej przełożone Zgromadzenia: ...jest żywa, wesoła, bardzo zdolna i inteligentna. Dobrze wychowana i kulturalna z natury, pełna poświęcenia i zapału. Wyjątkowo wyposażona przez naturę i łaskę. W 1937 powróciła do Warszawy. Kontynuowała studia na UW i opiekowała się grupą kandydatek do Zgromadzenia. We IX 1939 pracowała jako sanitariuszka ochotniczka w szpitalu oftalmicznym przy ul. Smolnej w Warszawie, a następnie jako nauczycielka religii w reaktywowanych szkołach powszechnych. Studia kontynuowała na tajnych kompletach. We IX 1940 została dyrektorką tajnych kompletów gimnazjalnych dla młodzieży w Ożarowie Maz., a od II 1942 dojeżdżała systematycznie z Ożarowa do Warszawy, gdzie uczyła historii w tajnym Liceum Pedagogicznym w Szarym Domu. W okresie powstania warszawskiego organizowała pomoc charytatywną dla ofiar i uczestników powstania. W 1945 została przeniesiona do domu macierzystego w Pniewach. Była nauczycielką w Miejskim Gimnazjum Koedukacyjnym, zorganizowanym w Pniewach przez urszulanki SJK (upaństwowionym w 1946), oraz nauczycielką i wychowawczynią w pniewskiej Szkole Gospodarczej. Po przedstawieniu pracy dyplomowej De sancti Augustini libris contra Academicos scriptis zdała 9 X 1945 końcowy egzamin na UW i uzyskała tytuł magistra filologii. 27 V 1946 zdała w Poznaniu egzamin państwowy na nauczyciela szkół średnich, uzyskując kwalifikacje zawodowe do nauczania filologii klasycznej i historii starożytnej w szkołach średnich ogólnokształcących i seminariach nauczycielskich. 1 IX 1948 została mianowana mistrzynią nowicjatu w Pniewach. Funkcję tę pełniła do 14 VIII 1959. Pod jej kierunkiem nowicjat w Pniewach odbyło 330 sióstr urszulanek, pamiętających dobrze zapał, z jakim mówiła o Bogu i o poświęceniu dla innych. W tym okresie uczestniczyła w międzyzakonnych kursach dla mistrzyń nowicjatów i brała udział w kolejnych kapitułach generalnych Zgromadzenia. W 1958 rozpoczęła starania o wyjazd zagraniczny, pracując jednocześnie jako katechetka w parafiach w Słupsku. 1 X 1960 wyjechała do Rzymu. Do 1971 była tam mistrzynią nowicjatu i junioratu polsko-włosko-francuskiego. Od VIII 1962 pełniła funkcję asystentki przełożonej centrum włoskiego. Brała udział w kursach i międzynarodowych spotkaniach, organizowanych w Rzymie, ale przede wszystkim żywo uczestniczyła w wydarzeniach Kościoła. Był to niezwykły i bogaty okres II Soboru Watykańskiego. Przeżywając kolejne jego etapy, swoimi przeżyciami dzieliła się, poprzez korespondencję, z całym Zgromadzeniem. W 1970-1971 przebywała w Polsce, biorąc udział w obu sesjach Kapituły Specjalnej w Pniewach, na którą - z s. Józefą Zdybicką - przygotowała Zasady i program formacji w Zgromadzeniu Sióstr Urszulanek SJK. We IX 1971 wyjechała do Brazylii, gdzie powstawały pierwsze domy Zgromadzenia w Rondinhi i Ronda Alta w stanie Rio Grande do Sul. Była tam misjonarką, przełożoną, wychowawczynią młodzieży zakonnej. Czyniła starania - doprowadzone do skutku w 1976 - o nabycie w Kurytybie domu dla celów formacji zakonnej. W 1973 uczestniczyła w kursie jęz. portugalskiego i kultury brazylijskiej w Rio de Janeiro, jak również w kursie katechetycznym. W 1975 uzyskała w Sarandi świadectwo ukończenia kursu pisania na maszynie, upoważniające do organizowania podobnych kursów w Rondinhi dla tamtejszej młodzieży. W III 1977 powróciła do Polski. Uczestniczyła w Pniewach w II sesji X Kapituły Generalnej, która przyjęła odnowione Konstytucje Zgromadzenia. Następnie odbyła szereg spotkań z siostrami w różnych domach Zgromadzenia w Polsce w celu przybliżenia im zasad, zawartych w nowej redakcji Konstytucji. Od VIII 1977 zaczęła prowadzić w Pniewach studium historyczno-teologiczne dla nowicjatu. Kontynuowała pracę na rzecz misji w dostępnych jej formach - pisząc artykuły, wygłaszając prelekcje misyjne w parafiach na terenie całej Polski, budząc wrażliwość misyjną w różnych środowiskach. Była członkiem Komisji Misyjnej przy Konferencji Przełożonych Wyższych. W 1988 Prymas Polski kard. J. Glemp mianował ją członkiem Komisji ds. Misji i Emigracji II Synodu Plenarnego. Szczególnym jej zamiłowaniem była praca z młodzieżą i dla młodzieży. Organizowała rekolekcje, spotkania, miała liczne kontakty indywidualne i korespondencyjne, towarzyszyła młodzieży w wyborze drogi życia, a w Zgromadzeniu współpracowała w formacji kandydatek, postulantek i kolejnych nowicjatów przez przekazywanie siostrom miłości do Zgromadzenia, jego historii i tradycji. Rozmiłowana w Bogu, pragnąc dzielić się z innymi szczęściem życia oddanego Bogu, wiele troski i pracy wkładała w przybliżanie młodym drogi powołania zakonnego i duchowości Matki Założycielki. Jej życiu i działalności, a także duchowości Zgromadzenia, poświęciła w okresie pobeatyfikacyjnym wiele prelekcji, homilii, pogadanek. Spod jej pióra wyszły Wspomnienia o Matce Urszuli Ledóchowskiej oraz liczne artykuły i opracowania, zwłaszcza książka Spotkania z bł. Urszulą Ledóchowską, która ukazała się w kilku wydaniach (w 2003 przetłum. na jęz. portugalski). W VIII 1985 wyjechała do Francji i Włoch, zaproszona przez tamtejsze siostry z okazji jej jubileuszu. 15 IX 1985, w dniu 50 rocznicy wstąpienia do klasztoru, uczestniczyła we mszy św., odprawianej przez Jana Pawła II w Castel Gandolfo, a potem została zaproszona przez Papieża na śniadanie. Skorzystała też z ofiarowanego jej daru jubileuszowego i wraz z grupą pielgrzymów udała się z Rzymu do Ziemi Świętej. Po powrocie do Polski była w dalszym ciągu czynna i zaangażowana w sprawach Kościoła i Zgromadzenia. Choroba przyszła nieoczekiwanie, zastała ją w pełni życia i działań apostolskich. Kiedy w V 1989 w Polsce odbywały się uroczystości, związane z przeniesieniem relikwii Matki Założycielki z Rzymu do Pniew, nie brała w nich udziału - ze względu na złe samopoczucie - na trasie przejazdu relikwii; uczestniczyła w uroczystym przyjęciu ich w Pniewach. Wkrótce potem w Warszawie poddała się badaniom lekarskim, które wykazały guz w prawej nerce. Odtąd - mimo przebytej operacji - stan jej zdrowia ulegał ciągłemu pogorszeniu. Ciężką chorobę i związane z nią dolegliwości przyjęła w duchu wiary i przeżywała w łączności z Sercem Jezusa Konającego, ofiarowując cierpienia za moralne i duchowe odrodzenie młodzieży. Do ostatnich niemal chwil zachowała świadomość więzi z Chrystusem i tę właściwą sobie w życiu jasność i płomienność ducha. 15 IX 1989 dawny wychowanek, ks. W. Zdanowicz SAC, odprawił w jej pokoju mszę św. dziękczynną z okazji przypadającej w tym dniu 54 rocznicy jej wstąpienia do Zgromadzenia. W święto Matki Boskiej Miłosierdzia, 16 XI 1989, dołączyła do grona spoczywających w Chrystusie, a Zgromadzenie uzyskało w niej nową orędowniczkę w niebie. Spoczywa na urszulańskim cmentarzu w Pniewach.

* Szkoła naszej młodości. Tajne komplety prowadzone przez siostry urszulanki SJK w Ożarowie-Ołtarzewie 1940-1945, Warszawa 1986. Siostra Urszula (Anna) Górska USJK (1915-1989), w: Chrześcijanie t. XXI, Niepokalanów 1995, s. 97-252. Tu m.in. kalendarium życia i działalności, wspomnienia o s. Urszuli i bibliografia jej pism.