Córka Adama i Salomei z d. Mareckiej. Okres kandydatury i postulatu odbyła w Merentähti, nowicjat w Djursholmie (Szwecja) i Alborgu (Dania). Tam też złożyła profesję zakonną. Pracowała w domu dziecka w Alborgu, a po likwidacji placówki w Danii - w Otorowie (1922). W tym samym roku przyjechała, jako jedna z pierwszych urszulanek, do pracy do Łodzi. W domach łódzkich przebywała do czasu przedostania się przez zieloną granicę do Warszawy (1942), skąd po roku została skierowana do Milanówka. Tu przeżyła ostatnie 5 lat życia. Wykonywała różne zajęcia, zawsze z dokładnością i troskliwością o bliźnich. Była głęboko pobożna, miała szczególne nabożeństwo do Ducha Świętego i do Matki Najświętszej. Odznaczała się też wielką pokorą i dobrocią, wnosiła w życie wspólnoty radość i ciepło siostrzanej miłości. Należała do najstarszych powołaniem sióstr w Zgromadzeniu. Chętnie i z talentem gawędziarskim opowiadała - zwłaszcza młodszym siostrom - o początkach Zgromadzenia, ukazując świętość Matki Założycielki. Umiała też miło, a nawet dowcipnie mówić o sprawach nadprzyrodzonych, tak że siostry chętnie szukały jej towarzystwa. Słaba fizycznie, często chorowała i odbywała kuracje w szpitalach, a pod koniec życia doświadczyła ciężkiej i bolesnej choroby nowotworowej. Znosiła ją z wiarą i poddaniem się woli Bożej. W dzień przed jej śmiercią nadszedł z Rzymu telegram, podpisany przez mons. G. Montiniego (późniejszy papież Paweł VI), z błogosławieństwem Piusa XII, o które poprosiła dla niej obecna wówczas w Rzymie przełożona generalna m. Pia Leśniewska. Nie dowiedziała się już tu, na ziemi, o błogosławieństwie papieskim. Spoczywa w grobowcu Zgromadzenia na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie.

* M. U. Ledóchowska, Historia Kongregacji Najśw. Serca Jezusa Konającego, Pallottinum, Poznań 1987. S. M. Teresa (Dorota) Eren, w: "Szary Posłaniec" 1995 nr 64.