Córka Walentego i Marianny z d. Lupuńskiej. Pochodziła z wielodzietnej rodziny robotniczej. Kiedy miała 4 lata, rodzice zamieszkali w Węglewie k. Pobiedzisk. Tam ukończyła szkołę powszechną. W parafii była gorliwą zelatorką Kółka Różańcowego panien. W 18 roku życia przyjechała do Poznania, gdzie przez 3 lata pracowała w domu wychowawczym, ucząc się wychowywać małe dzieci. W tym czasie skończyła też kurs pielęgniarski. Przyjęta do Zgromadzenia w wieku 22 lat, była jedną z pierwszych sióstr, które rozpoczęły okres formacji zakonnej w Pniewach. Po I roku nowicjatu została skierowana do pracy w III Miejskim Domu Wychowawczym w Łodzi przy ul. Kopernika. Następnie pracowała w domach dziecka w Goździchowie (1926-1929) i w Otorowie (1929-1930) oraz w szkole przy ul. Siennej w Warszawie (1930-1932). W 1932 przyjechała do Sieradza. Pracowała tam w pralni, ogrodzie i przy dzieciach, a w latach okupacji w szpitalu. 18 III 1943 została z grupą sióstr zabrana przez Niemców do obozu pracy w Bojanowie. Zwolniona z obozu w 1944, podjęła na nowo pracę w domu sieradzkim. W 1948-1952 w Domu Księży Emerytów w Częstochowie wykonywała różne prace domowe. W II 1952 przyjechała do Milanówka i pozostała tam do końca życia. Początkowo pracowała w ogrodzie i opiekowała się chorymi. Od 1970 zajmowała się chorymi i osobami najbardziej zaniedbanymi na terenie parafii. Pracę wykonywała sumiennie, z poświęceniem i zapałem apostolskim. Największą jej troską było doprowadzenie chorego do sakramentów. Ostatni rok jej życia naznaczony był dużym cierpieniem. Z powodu złego krążenia otwierały się rany na nogach, bolesne i trudne do wyleczenia. Cierpienia ofiarowała w intencji Kościoła i Zgromadzenia, wdzięczna Bogu za łaskę powołania. Odeszła do Pana po nagrodę za życie pełne modlitwy, miłości do Boga i ludzi, życie pełne pracy, poświęcenia i cierpienia. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Milanówku.

* S. Paulina Aniela Jaskulanka USJK, Kronika okupacyjna klasztoru Sióstr Urszulanek w Sieradzu, Niepokalanów 1993.