Córka Kazimierza i Kazimiery z d. Kaczorowskiej. W 1922 ukończyła Prywatne Gimnazjum Zofii Idzikowskiej w Radomsku. W 1924-1927 pracowała w Ministerstwie Opieki Społecznej (Wydział Opieki Społecznej) w Warszawie. Była pierwszą osobą, która zgłosiła się na apel Matki Założycielki, opublikowany w "Kurierze Warszawskim", wzywający młode osoby do pomocy w pracy wychowawczej w zakładach prowadzonych przez Zgromadzenie. W 1927-1930 - jako tzw. siostra niebieskiego krzyża - była kierowniczką zakładu opiekuńczego w Komornikach i według opinii Matki Założycielki: wywiązywała się ze swego trudnego zadania bez zarzutu, zyskała uznanie wszystkich, zajmujących się zakładem, swoim taktem, swym poświęceniem i umiejętną pracą. Następnie pracowała jako wychowawczyni na oddziale jaglicy sączącej w Zakładzie Leczniczo-Wychowawczym UJ w Witkowicach (1930-1931) i w zakładzie opiekuńczo-wychowawczym dla dzieci w Czarnym Borze pod Wilnem (1931-1933). W 1934 została przyjęta na V Kurs Dokształcający dla Wychowawców Zakładowych przy Katolickiej Szkole Społecznej w Poznaniu i w 1935 zdała egzamin z wynikiem bardzo dobrym. W tym samym roku oraz w 1937 uczestniczyła w kursie alkohologii, zorganizowanym na UJ w Krakowie przez Polskie Towarzystwo Walki z Alkoholizmem "Trzeźwość", którego prezesem Zarządu Głównego był Kazimierz Kalinowski, jej ojciec. W 1937-1943 pracowała jako wychowawczyni w sanatorium UJ dla dzieci w Rabce Zdroju. W XII 1941 zgłosiła się do Zgromadzenia. Wstąpiła w Warszawie półtora roku później, mając 41 lat. Pracowała w RGO. Po powstaniu warszawskim opuściła wraz z siostrami Szary Dom i znalazła się w Milanówku. Tam pracowała w Domu Matki i Dziecka z ramienia Delegatury Polskiego Komitetu Opiekuńczego oraz rozpoczęła nowicjat koadiutorski. Po złożeniu w Pniewach ślubów koadiutorskich przez krótki czas przebywała w Łodzi na Obywatelskiej. Tam również w 1946 ukończyła diec. kurs katechetyczny. W 1946-1951 pracowała w domu dziecka w Bogdańcu, a po otrzymaniu misji kanonicznej do nauczania religii była katechetką w publicznych szkołach podstawowych wiejskich w Mianowie, Kałowie, Ciężkowicach, Wilczycy Małej i Wilczycy Dużej. Od 1950 była również asystentką domu w Bogdańcu. W 1951-1952 odbyła nowicjat kanoniczny w Pniewach i złożyła profesję zakonną. W 1952-1953 pracowała jako wychowawczyni w domu dziecka w Lipnicy. Od VIII 1953 przebywała w domu w Warszawie, pracując jako katechetka w parafii św. Andrzeja Apostoła przy ul. Chłodnej. Całym sercem oddana była tej pracy. Otaczała dzieci głęboką, choć szorstką w formie miłością, uwrażliwiona szczególnie na dzieci małe i biedne, na osoby potrzebujące jakiejkolwiek pomocy. Angażowała się we wszelką działalność dobroczynną, usiłując nieść pomoc, gdzie tylko się dało. Za swą pracę otrzymała w 1980 odznaczenie papieskie "Pro Ecclesia et Pontifice", które przyjęła z zażenowaniem. W 1976 musiała odejść z parafii z powodu podeszłego wieku i stanu zdrowia. Nie zerwała jednak kontaktów z parafianami, którzy ją dobrze znali i cenili. Była wierna w przyjaźni. Nie przestała też interesować się sprawami katechetycznymi. Początkowo douczała dzieci indywidualnie w domu, pomagała kapłanom w zdobywaniu potrzebnych podręczników, dzieliła się z innymi siostrami swoimi materiałami i pomocami katechetycznymi. Do ostatnich niemal dni życia przepisywała różne wiersze czy jasełka i obdarzała nimi siostry katechetki. Interesowała się kanonizacją Królowej Jadwigi i posiadane materiały, dotyczące historii kultu Królowej, przekazała kard. F. Macharskiemu w Krakowie. Uporządkowała spuściznę pisarską swego ojca, Kazimierza Kalinowskiego (1874-1940), literata, publicysty i społecznika, który napisał także wiele artykułów o działalności Matki Założycielki i Zgromadzenia. Wszystkie materiały rękopiśmienne i drukowane przekazała w 1978 Bibliotece Narodowej im. Ossolińskich we Wrocławiu. Dużo czasu spędzała w kaplicy, modląc się za swoich uczniów, za przyjaciół, za potrzebujących. Dyskretna i małomówna, była prawdziwie uboga, nie umiała prosić o nic dla siebie, za to często prosiła o pomoc dla innych. W ostatniej godzinie roku 1986 została dotknięta paraliżem. Zabrana do szpitala, była i tam do końca czujna na potrzeby innych. Listy kondolencyjne, które nadeszły do Zgromadzenia po jej śmierci, podkreślały jej dobroć i pogodę, łatwość nawiązywania kontaktu z ludźmi, jej wielkie serce, głęboko przeżywające ludzkie bóle i troski. Spoczywa w grobowcu Zgromadzenia na warszawskim cmentarzu na Bródnie.