Córka Zygmunta i Marii z d. Karnkowskiej. Pochodziła z rodziny ziemiańskiej o tradycjach religijno-patriotycznych. Jej rodzice byli działaczami społecznymi, filantropami. Początkowe nauki pobierała wraz ze swą siostrą w domu. Potem kształciła się w Szymanowie u sióstr niepokalanek. Po maturze, którą zdała w Gimnazjum p. Plater w Warszawie, była w 1921-1922 uczennicą Rocznego Kursu Gospodarczego w Pniewach. Należała do Sodalicji Mariańskiej uczennic, której prezydentką była wówczas Matka Założycielka. Po ukończeniu nauki podjęła pracę w szkole pniewskiej. Była w 1922-1926 nauczycielką jęz. polskiego i historii sztuki. Mając 21 lat, została przyjęta przez Matkę Założycielkę do Zgromadzenia. W Pniewach odbyła 2-letni nowicjat i złożyła profesję zakonną. Następnie pojechała do Otorowa, gdzie była asystentką domową, a w 1927-1928 kierowniczką zakładu wychowawczo-opiekuńczego. Rok szkolny 1929-1930 spędziła w Pniewach i - ze względów zdrowotnych - u czarnych urszulanek w Rokicinach. 21 VII 1930 wyjechała z pierwszą grupą sióstr do nowo założonego domu w Ferrieres-Ucel i internatu dla polskiej młodzieży, pracującej we Francji. Od 7 VII do 28 IX 1932 kierowała placówką w Parménie (Isere), z której Matka Założycielka wycofała siostry z powodu zbyt trudnych warunków pracy. Od 16 II 1933 przebywała we Włoszech, najpierw w Rzymie na Primavalle, a od 17 IV 1934 kierowała nową placówką Zgromadzenia w Colli a Volturno, należącym do diecezji Monte Cassino. Pod koniec I 1935 wróciła do Rzymu, by pomagać w tłumaczeniach książek, pisanych przez Matkę Założycielkę dla młodzieży. W tym czasie pisywała również artykuły do "Dzwonka św. Olafa", kwartalnika dla byłych uczennic szkoły pniewskiej, oraz "Posłańca św. Urszuli", kwartalnika informującego o życiu i działalności placówek Zgromadzenia. Dzięki sporządzonym przez nią odpisom listów Matki Założycielki z 1914-1915 znamy dziś ich treść, ponieważ oryginały się nie zachowały. We IX 1936 powróciła do Polski. Powodem była choroba płuc i gardła, na którą cierpiała od dawna. Po odbyciu kuracji w Szczawnicy wyjechała 15 III 1937 do Wilna. Przez kilka miesięcy była wychowawczynią w prowadzonym przez Zgromadzenie internacie dla uczennic Szkoły Pielęgniarskiej. Następnie przebywała w Męce pod Sieradzem - w domu dla chorych sióstr. 15 III 1938 została mianowana kierowniczką nowego domu w Sokolnikach Wlk. W II 1939 musiała ponownie udać się na leczenie. Po wybuchu II wojny przyjechała do Lipnicy, gdzie po długiej chorobie zmarła w wieku 38 lat. Praca apostolska wśród młodzieży, zarówno robotniczej, jak i szkolnej, była wyrazem jej miłości do Boga i troski o dobro dusz. Służyła z poświęceniem, obdarzając ludzi zarówno skarbami szerokiego serca, jak i niepospolitego umysłu. W czasie ostatniej choroby znosiła pogodnie wszelkie cierpienia, zarówno fizyczne, jak i moralne. Chorowała przecież na początku wojny, w czasie największych klęsk i rozczarowań, z dala od wszystkich, których kochała (14 XI 1939 został aresztowany jej ojciec) i z którymi była zżyta przez wieloletnią pracę. Cierpiała samotnie, tylko przed Bogiem, nikogo sobą nie zajmując, pamiętna na słowa Matki Założycielki, że skąpa jest ta dusza, której Bóg nie wystarcza. Cieszyła się na spotkanie w niebie z Matką Założycielką i z s. Eryką Monkiewicz, swoją mistrzynią. Oddała się Bogu przez ręce Matki Najświętszej, do której miała gorące nabożeństwo. Toteż zabrała ją Matka Najświętsza w swoje święto - Matki Boskiej Śnieżnej. Spoczywa na cmentarzu urszulańskim w Pniewach.

- Lipnica w latach 1939-1945, mps. S. Urszula Puczyłowska, Szkołę można pokochać, Szczecin 1991. Ziemianie polscy XX wieku, Warszawa 1992. A. Ciechalski, Komecka Krystyna (1902-1940), w: Kazimierz Wielki oraz niepospolici z Kowala i okolic, Słownik biograficzny, Kalendarium, pod red. Z. J. Zasady, Włocławek - Kowal 2006, s. 106-108.