Córka Józefa, inżyniera, i Tekli z d. Ignatowicz. Uczęszczała do niemieckiego gimnazjum w Petersburgu, dokąd rodzina przeniosła się z Moskwy. Po wybuchu I wojny światowej w 1914 kontynuowała naukę w Gimnazjum św. Katarzyny, w klasie s. Eryki Monkiewicz. Należała również do harcerstwa, gdzie zastępową była późniejsza m. Pia Leśniewska. Naukę przerwała w 1919 w związku ze staraniami o wyjazd do kraju. Równocześnie podjęła pracę w Wojskowym Szpitalu Mikołajewskim w Petersburgu. Do Polski przyjechała wraz z matką i siostrą 18 XI 1921 (ojciec zmarł w 1920). Cztery dni później zmarła matka. Nie chcąc przyjmować pomocy od dalszej rodziny, 1 I 1922 podjęła pracę w Głównym Urzędzie Statystycznym w Warszawie. Nawiązała kontakt z s. Eryką Monkiewicz, która była wówczas kierowniczką domu w Sieradzu. Tam, w Sieradzu, spotkała się z Matką Założycielką i mając 21 lat, została przyjęta do Zgromadzenia. Po krótkim pobycie w Pniewach 6 XII 1923 wyjechała do Otorowa, gdzie odbyła okres postulatu, pracując w domu dziecka. Po nowicjacie i złożeniu ślubów w Pniewach rozpoczęła pracę w III Miejskim Domu Wychowawczym w Łodzi. Była też asystentką domową. Ukończyła w V 1928 kurs dokształcający Katolickiej Szkoły Społecznej w Poznaniu dla kierowniczek ochron, a w 1929 kursy dokształcające dla wychowawców zakładów opiekuńczych dla dzieci i młodzieży, zorganizowane w Warszawie przez Ministerstwo Pracy i Opieki Społecznej. W 1932 została mianowana kierowniczką nowej placówki w Równem na Wołyniu, a po 2 latach - po wycofaniu się sióstr z sierocińca Chrystusa Króla w Równem - objęła w 1934 kierownictwo domu w Wilnie przy ul. Skopówka oraz kierownictwo prowadzonego tam internatu dla młodzieży żeńskiej. W Wilnie przeżyła okres II wojny światowej. Razem z siostrami przebywała w 1942 w wileńskim więzieniu na Łukiszkach, a potem od VI 1942 do VIII 1944 mieszkała w Glinciszkach, gdzie siostry pracowały zarówno w tamtejszym, jak i w okolicznych majątkach. Latem 1945 wyjechała jako pielęgniarka z transportem repatriantów do Warszawy, by osobiście porozumieć się z ówczesną przełożoną generalną m. Pią Leśniewską co do dalszych losów domów wileńskich. Wykonawszy otrzymane polecenie likwidacji domów, przyjechała 27 XII 1945 do Warszawy. Po parotygodniowym pobycie w Zakopanem została mianowana przełożoną centrum warszawskiego. Włączyła się w pracę grupy przełożonych zgromadzeń zakonnych z archidiec. warszawskiej, co dało początek zorganizowanej pracy międzyzakonnej w Polsce. Miała doświadczenie tej współpracy z okresu wojennego w Wilnie pod kierunkiem abpa R. Jałbrzykowskiego. W 1947 przeprowadziła probację dla grupy sióstr profesek wieczystych z centrum warszawskiego. W 1947-1953 została dokooptowana do rady generalnej Zgromadzenia, a w 1953-1955 była III asystentką generalną. W 1951-1957 pełniła obowiązki przełożonej centrum łódzkiego. Po półrocznym pobycie w Rabce Zdroju 1 II 1958 wyjechała do Francji. Początkowo uczyła się jęz. francuskiego i zapoznawała się z nowym środowiskiem, a następnie była kierowniczką domu w Ucel (1959-1964) i Virieu-sur-Bourbre (1964-1971). Przeprowadziła również we Francji probacje dla sióstr, kilka razy była w Rzymie, m.in. w 1959 uczestniczyła w uroczystym przeniesieniu ciała Matki Założycielki z cmentarza Campo Verano do kaplicy domu generalnego na via del Casaletto. W 1960 została mianowana asystentką s. przeł. Angele Plantevin. Uczestniczyła w kilku Kapitułach Generalnych Zgromadzenia. W VI 1971 przyjechała do Polski, by wziąć udział w II sesji Kapituły, i pozostała już w kraju. Była w 1971-1977 kierowniczką domu w Młocinach, a po zakończeniu kadencji przebywała w Zakopanem (1977-1979), w Zalesiu Dolnym (1979-1981) i w Sieradzu (1981-1987), wykonując różne zlecane jej prace. Od 29 X 1987 mieszkała w domu warszawskim. Do końca chciała być czynna i na miarę swoich sił użyteczna. Serdecznie interesowała się życiem Kościoła, Polski i Zgromadzenia. Stawiała sobie duże wymagania. Mimo pozornej szorstkości usposobienia była wrażliwa, serdeczna, wierna w przyjaźni, a jako przełożona - kochana przez siostry. Ceniona była przez dawne wychowanki, które utrzymywały z nią długotrwałe kontakty, wdzięczne za jej miłość i dobroć, troskę i okazywaną pomoc. Była mocno związana ze swoją o 14 lat młodszą siostrą, Bronisławą Kosmowską (1916-1987), którą Matka Założycielka przyjęła do ochronki w Sieradzu, a która później, po odbyciu studiów na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu S. Batorego w Wilnie, a następnie na UMK w Toruniu, była nauczycielką matematyki w szkołach średnich. Serdeczna przyjaźń z czasów pniewskich łączyła ją również z o. Stefanem Dierżkiem TJ, który przebywał jako wychowanek w Kolegium Piusa X, gdzie była wychowawczynią, a potem z czasów wileńskich, gdy ks. Stefan był już kapłanem. On też jako jej spowiednik potwierdził, że prowadziła bardzo intensywną i zorganizowaną pracę wewnętrzną i z wielką świadomością przygotowywała się na wieczne spotkanie z Bogiem. Świadczy o tym pozostawiona przez nią modlitwa, własnoręcznie napisana 1 V 1997: Panie Jezu, po spowiedzi proszę Cię, bym przez zwyczajne, codzienne czynności umiała się przygotować na spotkanie z Tobą w niebie. Amen. Miała świadomość ubywających sił i może dlatego coraz bardziej tęskniła do wiecznego odpoczynku. Zmarła na udar mózgu w wieku 95 lat. Spoczywa w grobowcu Zgromadzenia na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie.

- Stefan Dzierżek TJ, List po śmierci śp. s. Stanisławy Kosmowskiej, "Szary Posłaniec" 1998 nr 73. M. U. Ledóchowska, Kronika Zgromadzenia Sióstr Urszulanek SJK, Warszawa 1992. Krystyna Malinowska, S. Stanisława Kosmowska (1902-1997), "Wileńskie Rozmaitości" 1998 nr 5. Adela Łączkówna OSU, Wspomnienia o współpracy międzyzakonnej zgromadzeń zakonnych żeńskich w Polsce po II wojnie światowej, Warszawa 1984. Z kroniki domu wileńskiego, w: Zgromadzenie Sióstr Urszulanek SJK na Wileńszczyźnie, mps.