Córka Jana i Elżbiety z d. Swędrak. Pochodziła z wielodzietnej (8 dzieci) rodziny rolniczej, o głębokiej, żywej pobożności. Uczęszczała do miejscowej szkoły powszechnej. Osieroconą przez matkę w wieku 8 lat, zabrała na wychowanie ciotka, osoba również bardzo pobożna. Jej w dużej mierze zawdzięczała rozpoznanie powołania do życia zakonnego. W 1930 wstąpiła do urszulanek UR w Częstochowie. Ta próba życia zakonnego się nie powiodła, ale urszulanki UR skierowały ją do Zgromadzenia. W czasie okupacji, w wieku 32 lat, została przyjęta w domu przy ul. Gęstej w Warszawie przez ówczesną przełożoną generalną m. Pię Leśniewską. Kandydaturę odbyła w Warszawie, postulat w Brwinowie. Po wojnie odbyła nowicjat w Pniewach i złożyła śluby zakonne. Następnie w 1947-1951 przebywała w Milanówku, a od 1951 do śmierci w Warszawie przy ul. Wiślanej. Prawie cały czas, zwłaszcza od zabrania przez władze PRL internatu dla akademiczek, pracowała w pralni. Kochała pracę, widząc w niej możliwość usłużenia bliźnim. Prośby sióstr spełniała chętnie, dyskretnie, z miłością i radośnie. Była żywo zainteresowana sprawami Zgromadzenia, czuła się z nim związana serdecznymi więzami. Modliła się dużo za lekarzy, którym wiele w życiu zawdzięczała, przeszła bowiem dwukrotnie operację tarczycy, a także bardzo poważną operację nogi, której groziła amputacja. Pogorszenie zdrowia przyszło nagle. Wezwany lekarz zawiózł chorą do szpitala, gdzie zmarła na zawał serca. Odeszła nagle, ale pozostała pamięć jej radosnej służby Bogu i ludziom. Spoczywa w grobowcu Zgromadzenia na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie.