Córka Ignacego i Agnieszki z d. Nowak. Pochodziła z wielodzietnej rodziny rolniczej, z której 2 córki zostały urszulankami SJK (także s. Zefiryna). Ukończyła szkołę powszechną w Szczepowicach i do 17 roku życia pomagała rodzicom w domu. Następnie pracowała zarobkowo w pobliskim majątku. Do Zgromadzenia została przyjęta w Pniewach, gdy miała 23 lata. Przebywając w domu macierzystym w 1935-1938, otrzymała formację zakonną i złożyła śluby. Następnie została skierowana do pracy na Polesiu. W 1938-1939 przebywała w Mołodowie, pracując w mleczarni. Gdy po wkroczeniu wojsk radzieckich na terytorium Polski w dniu 17 IX 1939 siostry opuściły Mołodów, wraz z częścią sióstr dotarła do Dąbrowicy k. Lublina. W 1940 musiały opuścić również tę placówkę, należącą do jezuitów, których aresztowało gestapo. Po przyjeździe do Warszawy pracowała przez kilka miesięcy w majątku Stara Wieś k. Grójca, a następnie w Ożarowie (1940-1941), w domu dziecka w Czarnej (1941-1945), w domu dziecka w Bogdańcu (1945-1954), w Kielcach na Baranówku (1954-1955), w Domu Księży Emerytów w Częstochowie przy ul. 3 Maja (1955-1961) i w Częstochowie na Grabówce (1961-1983), gdzie przez 10 lat pracowała w Stołówce "Caritas" przy Alei NMP, a przez ostatnie 12 lat życia pomagała w wychowywaniu dzieci w prowadzonej przez siostry przechowalni. Pobożna i pracowita, sumiennie wykonywała zlecane jej zajęcia domowe i apostolskie. Odznaczała się szczególnym nabożeństwem do Miłosierdzia Bożego i Niepokalanego Serca Maryi. Była wątła i cierpiała na różne dolegliwości (astma, serce), a mimo to była pogodna, ofiarna i zawsze uprzejma. Zmarła prawie nagle w 72 roku życia. Po powrocie z Jasnej Góry poczuła silne bóle brzucha. Została zabrana do szpitala i poddana operacji. Po 3 godzinach poszła do Pana po nagrodę za wierną Jemu służbę w bliźnich. Pochowana została na cmentarzu parafialnym w Częstochowie na Kulach. Po ekshumacji 9 XI 2004 spoczęła na Cmentarzu św. Rocha.