Córka Ignacego, urzędnika, i Stanisławy z d. Lichomskiej. Pochodziła z rodziny wielodzietnej (7 dzieci). Początkowo uczyła się na Pensji p. Korzeniowskiej. Po I wojnie spędziła rok u krewnych w Kamieńcu Podolskim, a po powrocie uczęszczała do Gimnazjum Żeńskiego im. M. Konopnickiej w Łomży. W 1924, po ukończeniu 7 klas gimnazjalnych, na propozycję gwardiana kapucynów wyjechała do Łodzi, by podjąć pracę katechetyczną. Zamieszkała w internacie dla katechetek przy ul. Czerwonej 6. Tam, mając 23 lata, została przyjęta do Zgromadzenia. W 1928 ukończyła Roczny Kurs Pedagogiczny i uzyskała prawo nauczania w szkołach powszechnych. Uczęszczała równocześnie na kurs katechetyczny, którego wykładowcami byli księża, s. Aniela Łozińska i s. Pia Leśniewska. Po wakacjach, spędzonych w Pniewach, podjęła pracę katechetyczną w Szkole Powszechnej nr 80 w Łodzi, a jednocześnie - za specjalnym pozwoleniem Stolicy Apostolskiej - odbywała w Łodzi 2-letni nowicjat, a w Pniewach złożyła śluby zakonne. W 1930-1939 była nauczycielką Szkoły Powszechnej nr 41 w Łodzi, prowadząc także z dużym zaangażowaniem Krucjatę Eucharystyczną. Jako katechetka odznaczała się miłością do dzieci i młodzieży. Była dla nich nie tylko nauczycielką, ale i matką. Na początku wojny przedostała się do Warszawy, skąd 5 IV 1940 przełożona generalna posłała ją do Kielc - do nowej placówki Zgromadzenia. Lata 1940-1946 spędziła w Kielcach na Baranówku, gdzie podjęła pracę katechetyczną i funkcję kierowniczki domu zakonnego. Od VI do IX 1946 pełniła w Zakopanem na Jaszczurówce obowiązki asystentki domowej i katechetki. We IX tegoż roku powróciła do Łodzi na Czerwoną, a w 1949-1952 była prefektą domu przy ul. Rzgowskiej. W 1953 pojechała do Otorowa, gdzie była wychowawczynią w domu dziecka. Po likwidacji domu przez władze PRL powróciła w 1954 do ulubionej pracy katechetycznej, którą podjęła w Częstochowie przy parafii św. Zygmunta. Po przejściu na emeryturę przyjechała do Łodzi na Obywatelską i jeszcze przez 12 lat katechizowała. Ostatnią jej placówką pracy katechetycznej były Koluszki, do których dojeżdżała koleją. Następnie pracowała już w domu, prowadząc bibliotekę, dbając o groby sióstr na cmentarzu. W 1982 z powodu jaskry straciła wzrok, a postępująca miażdżyca utrudniała swobodę poruszania się. Cierpiała z tego powodu, ale sama mówiła, że nigdy Panu Jezusowi nie robiła wymówek za swoje cierpienie. Szła wiernie za Jezusem Ukrzyżowanym, którego ukochała. Była delikatna, pogodna i wdzięczna za każdy przejaw okazanej jej życzliwości. Zmarła na zapalenie płuc w 86 roku życia i 63 roku powołania zakonnego. Spoczywa na Cmentarzu św. Anny w Łodzi na Zarzewie.