Córka Jana i Salomei z d. Plewińskiej. Pochodziła z rodziny rzemieślniczej. Miała 6 rodzeństwa. Naukę w szkole rozpoczęła jeszcze pod zaborem pruskim, ukończyła w niepodległej Polsce. Następnie uczęszczała do Miejskiego Gimnazjum Humanistycznego w Trzemesznie. Po ukończeniu kl. VI przygotowywała się w 1924-1927 prywatnie do matury w Pedagogium Akademickim w Poznaniu i w V 1927 zdała jako eksternistka egzamin dojrzałości wobec Państw. Komisji Egzaminacyjnej. W tym samym roku zapisała się na Wydział Humanistyczny Uniwersytetu Poznańskiego, ale choroba zmusiła ją do przerwania studiów w 1929. W 1932 ukończyła Państw. Kurs Nauczycielski w Poznaniu i rozpoczęła pracę nauczycielską w Prywatnej Szkole Powszechnej Sióstr Urszulanek SJK w Sieradzu. W Sieradzu, mając 26 lat, została przez Matkę Założycielkę przyjęta do Zgromadzenia. W czasie wakacji 1933 ukończyła kurs katechetyczny i rozpoczęła nowicjat koadiutorski, który zakończyła złożeniem ślubów koadiutorskich w Łodzi. Do X 1936 pracowała jako nauczycielka w Sieradzu, następnie w Warszawie (1936-1937), Pniewach (VIII-X 1937) i Poznaniu (1937-1939). Krótko przed wybuchem II wojny światowej wyjechała do Łodzi, gdzie w pierwszych miesiącach okupacji pracowała w szpitalu. W XII 1939 pojechała do Warszawy, tam 6 I 1940 rozpoczęła nowicjat kanoniczny. Po złożeniu profesji zakonnej pozostała w Warszawie, pracując w administracji domu. Kiedy Niemcy po upadku powstania warszawskiego wyrzucili wszystkich mieszkańców z Szarego Domu, przeszła razem z siostrami przez obóz w Pruszkowie i znalazła się w Milanówku. Po wyjściu Niemców z Warszawy pierwsza wróciła 19 I 1945 do spalonego domu w stolicy. Mieszkając z s. Assumptą Buszowską, ówczesną prefektą domu, w jednym z ocalałych pomieszczeń - piekarni - żywiły ok. 40 osób bezdomnych. W nocy z 30 na 31 I obie uległy zaczadzeniu. Odratowano ją, podczas gdy s. Assumpta Buszowska zmarła. Wypadek pozostawił trwały ślad na jej psychice, co nasilało się z biegiem lat. Pracowała jednak nad sobą i dużo się modliła. Po okresie intensywnego leczenia przebywała w Łęczycy (1945-1949), Otorowie (1949-1953), Częstochowie (1953-1956), Lipnicy (1956-1960 i 1960-1976), Monicach (1960-1965) i Lublinie (1976-1977). Była osobą o silnym charakterze, przedsiębiorczą, dynamiczną, o szerokich zainteresowaniach, pracowitą i inteligentną. Miała pragnienie ciągłego dokształcania się. Potrafiła załatwić najtrudniejsze sprawy, dlatego też najczęściej pracowała jako intendentka w domach dziecka, prowadzonych przez Zgromadzenie, a także jako odpowiedzialna za pracę takich działów, jak ogród czy budowa. Ostatnie lata życia spędziła, już jako chora, w Poznaniu (1977-1986) i od 12 XI 1986 w Pniewach, gdzie zmarła z powodu miażdżycy i niewydolności krążenia. Spoczywa na cmentarzu urszulańskim w Pniewach.

* M. U. Ledóchowska, Kronika Zgromadzenia Sióstr Urszulanek SJK, Warszawa 1992. Szary Dom w Warszawie, seria: Ocalić od zapomnienia, Warszawa 1998.