Córka Charles'a i Adele Françoise z d. Barbier. Pochodziła z rodziny robotniczej. Ukończyła szkołę handlową w 1951 i kurs pisania na maszynie w Paryżu w 1952. Następnie podjęła pracę urzędniczki. Uczęszczała na kurs Czerwonego Krzyża. Należała do JOCF (chrześcijańskie zrzeszenie młodzieży francuskiej). W 1957 została wysłana na Światowy Kongres Młodzieży Chrześcijańskiej do Rzymu. Tam, w trakcie przemówienia Piusa XII, który wzywał do życia w miłości braterskiej, postanowiła poświęcić życie najbardziej potrzebującym. Kiedy zachorowała, pojechała na wypoczynek do Virieu. Tam poznała s. Teresę Popiel i m. Franciszkę Popiel, do której później napisała prośbę o przyjęcie, a odpowiedź otrzymała w uroczystość Serca Jezusowego. Mając 27 lat, wstąpiła w Lyonie do Zgromadzenia. Okres kandydatury i postulatu odbyła w domu w Lyonie, uzyskując dyplom wychowawczyni kolonii letnich (1962) i Państw. Dyplom Pielęgniarski (1964). Nowicjat odbyła w Rzymie, gdzie także złożyła śluby zakonne. W 1965-1971 pracowała w internacie, prowadzonym przez Zgromadzenie w Lyonie. W 1971 została mianowana kierowniczką domu w Virieu-sur-Bourbre, a jednocześnie prowadzonego w nim dzieła: domu wypoczynkowego dla rekonwalescentek. Mimo młodego wieku była człowiekiem dojrzałym religijnie i społecznie, gorliwym. Z jej żywej wiary wypływał stosunek do społeczności Kościoła i Zgromadzenia. Była - z braku kapłana w Virieu - animatorką życia parafialnego. Starannie przygotowywała zwłaszcza liturgię mszy św. Miała dar modlitwy. Umiała odpowiadać otwartym umysłem i posłuszeństwem na wymagania Pana Boga, wspólnoty i chwili bieżącej oraz działać z miłością. Przejęta sprawami misji Zgromadzenia, organizowała z rozmachem imprezy na ten cel. Jej kilkakrotne pobyty w Polsce zbliżyły ją do Zgromadzenia. W celu lepszego porozumienia się z siostrami w Polsce i głębszego poznania pism Matki Założycielki podjęła trud nauki języka, w 1967 kończąc 2-letnie studium jęz. polskiego na wydz. humanistycznym uniwersytetu w Lyonie. Podjęła starania o rozbudowę domu w celu stworzenia lepszych warunków rekonwalescentkom. Serce i ręce miała otwarte dla ludzi. Pociągała radosnym uśmiechem, dobrocią, życzliwością, dobrym słowem. W końcu 1978 ujawniła się w jej organizmie choroba nowotworowa. Przeprowadzona operacja okazała się spóźniona. Mężnie poddała się intensywnej kuracji, która nie przyniosła jednak poprawy. Chorobę przeżywała z pełną świadomością i z wiarą. Mówiła, że nasze cierpienia to okruszyna tego, co On przecierpiał, dusząc się, odczuwając pragnienie. I modliła się: Dziękuje Ci, Jezu, za Twoje cierpienie, które nadaje sens naszemu cierpieniu. Na początku 1980 znalazła się w szpitalu w Grenoble, gdzie wkrótce zmarła. Kapucyn, który w szpitalu otaczał ją troską, powiedział w homilii podczas mszy św. pogrzebowej do licznie zebranych osób z bliska i z daleka: Ona była naprawdę oblubienicą Pana Jezusa. Dlatego pośród łez i tak boleśnie odczuwanej pustki wznosi się do Pana hymn uwielbienia. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Virieu-sur-Bourbre.

* Śp. s. Marie-Joseph Michelle Pellerin, 31.03.1934 -13.03.1980, "Szary Posłaniec" 1980 nr 39.