Córka Antoniego i Franciszki z d. Ulatowskiej. Pochodziła z rodziny rolniczej. Do Zgromadzenia wstąpiła w Pniewach, w pierwszym roku istnienia domu, mając 31 lat. Tam odbyła okres kandydatury i postulatu oraz pierwsze miesiące nowicjatu, do którego została przyjęta 31 V 1922. Następnie została wysłana do Sieradza, gdzie ukończyła nowicjat i złożyła profesję zakonną. Przebywała potem w domach w: Warszawie przy ul. Siennej (1924-1925), Łodzi przy ul. Czerwonej (1925-1926) i w Czarnym Borze k. Wilna. Spędziła tam wiele lat w trudnych warunkach nowo powstającej placówki, a potem w równie trudnym okresie okupacji. Była odpowiedzialna za pralnię. W 1940 zaczęła chorować na reumatyzm i odtąd zajęciem jej była praca w szwalni. Była człowiekiem prostym i pokornym, lubianym przez innych głównie dzięki pogodzie ducha i usłużności. Przez pewien czas z poświęceniem opiekowała się dziewczynką z domu dziecka, chorą na płuca. Po wyjeździe sióstr z Czarnego Boru przyjechała w 1945 do domu w Sieradzu. Tam wkrótce ujawniła się w niej gruźlica płuc. Poddana woli Bożej, przygotowywała się na śmierć i oczekiwała jej bez lęku. Zmarła w 58 roku życia i 27 roku powołania zakonnego. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Sieradzu.