Córka Władysława, pracownika umysłowego, i Teresy z d. Duś. Była najstarsza z 3 rodzeństwa. Po ukończeniu szkoły podstawowej w 1970 podjęła naukę w liceum ekonomicznym w Warcie, a następnie rozpoczęła studia na Wydziale Filologicznym UJ w Krakowie, które ukończyła w 1979, uzyskując tytuł magistra filologii polskiej. Od IX 1978 pracowała jako nauczycielka w szkołach podstawowych. Mając 27 lat, wstąpiła w Kielcach do Zgromadzenia, pracując jednocześnie w szkole. W domu kieleckim przy ul. Wydryńskiej odbyła okres kandydatury i postulatu. Po rocznym nowicjacie w Pniewach i złożeniu tam I ślubów zakonnych rozpoczęła pracę katechetyczną w Szewnie k. Ostrowca. W 1985 została przeniesiona do domu w Kielcach na Baranówku, gdzie również była katechetką przy parafii Chrystusa Króla. W 1987-1988 tę samą pracę katechetyczną wykonywała w Starachowicach. W 1988 powróciła do domu w Kielcach na Baranówku, gdzie oprócz pracy katechetycznej w Szkole Podstawowej nr 9 rozpoczęła pracę w Referacie Katechetycznym Kurii Biskupiej w Kielcach. 15 VIII 1989 złożyła w Pniewach śluby wieczyste. W 1990 ukończyła Studium Katechetyczne przy Kurii Kieleckiej. W 1992 rozpoczęła studia magisterskie na KUL-u, ukończone w 1996 uzyskaniem tytułu magistra teologii. Także w 1996 otrzymała świadectwo ukończenia Międzydiecezjalnego Seminarium Animatorów Zespołów Katechetycznych i rozpoczęła studia doktoranckie na KUL-u. Od 1993 pełniła funkcję doradcy metodycznego w Wojewódzkim Ośrodku Metodycznym. Miała duży udział w formacji katechetów diecezji kieleckiej. Oprócz hospitacji katechetów w szkołach prowadziła zlecone wykłady z katechetyki i ćwiczenia w Świętokrzyskim Instytucie Teologicznym. Brała udział w wielu sympozjach katechetycznych i spotkaniach ogólnopolskich. Była także współautorką podręczników katechetycznych dla szkół podstawowych. W 1991-1994 była kierowniczką domu zakonnego na Baranówku. Z natury cicha i delikatna, kochała pracę katechetyczną zarówno z dziećmi, jak i z katechetami. Mimo wielu zajęć w każde angażowała się cała, nie licząc czasu i sił. Czyniła to z poświęceniem i poczuciem odpowiedzialności. Nawet gdy od 1996 została dotknięta ciężką chorobą i musiała korzystać z pomocy medycznej, nie zrezygnowała całkowicie z podjętych zadań. Dzięki zaangażowaniu cieszyła się szacunkiem, uznaniem i życzliwością ze strony kapłanów, katechetów i całego środowiska kieleckiego. Po ostatnim pobycie w szpitalu w I 1999 nie wróciła do wspólnoty, ponieważ warunki mieszkaniowe sióstr nie pozwalały na zapewnienie tak ciężko chorej siostrze należnej opieki i pomocy. Dlatego - na prośbę rodziny i za zgodą przełożonych Zgromadzenia - przebywała w rodzinnym domu na osiedlu Nowiny w Kielcach pod troskliwą opieką najbliższych. 20 I 1999 została w jej pokoju odprawiona msza św., która była ostatnim spotkaniem ze współsiostrami. Uczestnictwo we mszy św. przyniosło jej ukojenie w cierpieniu i bólu, dotkliwie odczuwanym. Była świadoma, że przez cierpienie dopuszczona została do współudziału w tajemnicy konającego Serca Jezusa. Jej rozjaśniona po śmierci twarz była potwierdzeniem słów św. Pawła: Jeżeli umarliśmy razem z Chrystusem, wierzymy, że z Nim również żyć będziemy (Rz 6, 8). Spoczywa na nowym cmentarzu w Kielcach.

* Jej ślad na ziemi. Pamięć o s. Bożenie Podstawce USJK, Kielce 2004, ss. 64.