Córka Andrzeja i Antoniny z d. Domańskiej. Pochodziła z wielodzietnej, religijnej rodziny rolniczej. Od dziecka okazywała pragnienie zdobycia wiedzy, by móc lepiej służyć ludziom. Po ukończeniu szkoły powszechnej, gdy miała lat 15, rodzice zatroszczyli się, by naukę kontynuowała w Warszawie. Uczęszczała do Miejskiej Szkoły Rękodzielniczej, a po roku rozpoczęła naukę w Gimnazjum im. Hoene-Przesmyckiej. W trakcie nauki, mając 17 lat, wstąpiła do Zgromadzenia. Kontynuowała naukę w gimnazjum, a w VI 1937 ukończyła Jednoroczną Szkołę Zarządczyń im. Gen. Zamoyskiej. Nowicjat koadiutorski rozpoczęła 17 X 1937 w Warszawie, kończąc go złożeniem ślubów koadiutorskich w Pniewach. Od IX 1938 przebywała w Szafarni nad Drwęcą, gdzie uczęszczała do Szkoły Mleczarskiej. Naukę przerwał wybuch II wojny światowej. Powróciła do domu w Warszawie, tam w 1941-1942 odbyła nowicjat kanoniczny i złożyła profesję zakonną. Następnie podjęła pracę w kuchni RGO i w piekarni. Po powstaniu warszawskim przebywała w Brwinowie, gdzie również pracowała w kuchni. We IX 1945 została posłana z grupą sióstr do Słupska. Pozostała tam do 1953. Była asystentką domu i prowadziła stołówkę, a latem zajmowała się żywieniem dzieci, przybywających na kolonie. Kolejnymi jej wspólnotami - i miejscami podobnej pracy - były domy w: Zakopanem (1953-1958), Częstochowie przy ul. 3 Maja (1958-1959), St. Bogaczowicach (1959-1960) i w Pniewach (1960-1972). Równocześnie uzupełniała wykształcenie ogólne i zawodowe (matura LO - 1953; kurs katechetyczny - 1953; egzamin mistrzowski w rzemiośle cukierniczym - 1971; egzaminy czeladnicze w rzemiośle introligatorskim - 1972 i krawieckim - 1972), a wszystko w perspektywie pracy misyjnej. Odwiedziła też domy Zgromadzenia we Francji i Włoszech. Była gorącego ducha, zarówno w żarliwej pobożności, jak i w szerokości zainteresowań i gotowości do wszelkiej pracy apostolskiej. W I 1973 wyjechała do Brazylii. Tam otworzyło się przed nią szerokie pole działania. Mogła służyć ludziom wszystkimi swymi umiejętnościami i całym żarem serca. Przebywała w domach: Rondinha i Ronda Alta (w stanie Rio Grande do Sul) oraz w Blumenau (w stanie Sta Caterina). Ukończyła w 1973 kurs jęz. portugalskiego oraz kurs katechetyczny w Rio de Janeiro. Z powodu pogarszającego się stanu zdrowia wróciła w 1983 do Polski. Brała udział w obu sesjach kapituły generalnej, a następnie podjęła się zorganizowania pracy kuchni i stołówki w powstającym w Radomiu seminarium duchownym. Ostatni etap jej aktywnej służby - to 14 lat życia i pracy w tej placówce w Radomiu. Miała w sobie wiele płynącego z wiary entuzjazmu. Umiała współpracować z ludźmi, modlić się z innymi, umiała też z prostotą mówić o Bogu. Była ofiarna, pogodna i wrażliwa na potrzeby innych. Niczego nie uważała za trudne czy niemożliwe. Znała wielu kapłanów i modliła się za nich. Pamiętała też wiernie o najbliższych. Żyła dla innych, miłując całym sercem Boga, oddana Matce Najświętszej, św. Józefowi, do którego miała szczególne nabożeństwo, i Matce Założycielce, którą osobiście znała. Ostatnie 4 miesiące życia spędziła ponownie w domu warszawskim, wnosząc we wspólnotę bezcenny dar cierpienia i modlitwy. Odeszła do domu Ojca w 80 roku życia i w 62 roku powołania zakonnego. Spoczywa w grobowcu Zgromadzenia na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie.