1865
Julia przychodzi na świat w Loosdorf, w Dolnej Austrii, jako drugie z siedmiorga dzieci Antoniego i Józefiny Salis-Zizers.

1883
Rodzina Ledóchowskich przenosi się do Lipnicy Murowanej, blisko Krakowa.

1886
Julia wstępuje do klasztoru sióstr urszulanek w Krakowie, znanego z poziomu duchowego oraz pracy nauczycielskiej i wychowawczej wśród dziewcząt ze środowiska, a także z odległych miejscowości Galicji i Rosji.

1904
Matka Urszula zostaje przełożoną klasztoru urszulanek w Krakowie.

1907
Z błogosławieństwem papieża Piusa X wraz z dwiema siostrami wyjeżdża do Petersburga, gdzie obejmuje kierownictwo internatu dla dziewcząt przy polskim Gimnazjum św. Katarzyny.

1908
Powiększająca się wspólnota sióstr, żyjąca w ukryciu, staje się autonomicznym domem urszulanek w Petersburgu, a m. Urszula jego przełożoną. W nowicjacie, w ścisłej konspiracji, przygotowują się do życia zakonnego następne urszulanki.

1910
Nad Zatoką Fińską powstaje dom dla wspólnoty oraz - realizujące idee pedagogiczne m. Urszuli - gimnazjum z internatem dla dziewcząt.

1914
Wybuch wojny powoduje wydalenie m. Urszuli z Rosji. Zatrzymuje się w Skandynawii, najpierw w Sztokholmie, a następnie w Danii. Tu powoli przenosi siostry z ogarnianego skutkami wojny Petersburga i wspólnie z nimi organizuje szkołę dla skandynawskich dziewcząt.
Włącza się też w życie miejscowego Kościoła i środowiska oraz podejmuje współpracę z Komitetem Pomocy Ofiarom Wojny, założonym w Szwajcarii przez Henryka Sienkiewicza.

1920
Petersburska wspólnota urszulanek wraca do wolnej Polski i osiedla się w Pniewach koło Poznania, a wkrótce potem otrzymuje od Stolicy Świętej pozwolenie na przekształcenie się w Zgromadzenie Urszulanek Serca Jezusa Konającego (szare urszulanki).

Ze starego korzenia wyrasta nowa gałąź, pragnąca żyć duchowością urszulańską oraz tradycją pracy wychowawczej i nauczycielskiej jako uprzywilejowanego narzędzia ewangelizacji w zmienionych czasach, szukając równocześnie form odpowiadających nowym potrzebom, szczególnie ludzi uboższych. Zgromadzenie pod kierunkiem m. Urszuli szybko się rozwija. Powstają domy i dzieła w Polsce i placówki misyjne na Kresach Wschodnich. Od 1928 Zgromadzenie jest obecne we Włoszech, a w 1930, towarzysząc dziewczętom jadącym do pracy zarobkowej, siostry organizują pierwsze domy we Francji. 
Matka formuje siostry do umiłowania Boga ponad wszystko, pragnąc, aby żyły w prostocie, były pokorne, a równocześnie pełne poświęcenia i twórcze w podejmowanych inicjatywach pracy dla innych, zwłaszcza dla dzieci i młodzieży. Uśmiech, pogodę ducha i dobroć uważa za szczególnie wiarygodne świadectwo więzi z Chrystusem i temu świadectwu przypisuje wielki wpływ ewangelizacyjny i wychowawczy. Uczy, że świętość jest dostępna dla każdego, że polega na pełnym miłości do Boga i ludzi zaangażowaniu w codzienne obowiązki. 

Sama wiele podróżuje, odwiedzając wspólnoty i odpowiadając na nowe propozycje pracy. Doceniając ogromną rolę organizacji wspomagających katechezę i wychowanie religijne, m.in. przenosi na grunt polski Krucjatę Eucharystyczną (dziś: Eucharystyczny Ruch Młodych). Organizuje wydawanie pisemek dla dzieci i młodzieży, sama pisze do nich artykuły. Znajduje w swym zapracowanym życiu czas na pisanie książek dla dzieci. Uczestniczy aktywnie w życiu religijnym, kulturalnym i społecznym kraju, za co otrzymuje wysokie odznaczenia państwowe.

M. Urszula spala się miłością do Jezusa Chrystusa i ta miłość przynagla ją we wszystkim, co czyni. Kocha człowieka – każdego, bez względu na wyznanie, przekonania, pozycję.

1939
Gdy umiera w Rzymie, 29 maja, ludzie mówią, że zmarła święta...

1983
20 czerwca w Poznaniu Jan Paweł II beatyfikuje matkę Urszulę. Jest to pierwsza beatyfikacja na ziemi polskiej.

1989
Zachowane od zniszczenia ciało bł. Urszuli zostaje przewiezione z Rzymu do Pniew i złożone w kaplicy domu macierzystego.

2002
Ogłoszenie dekretu o uznaniu cudu za wstawiennictwem bł. Urszuli kończy proces kanonizacyjny.

2003
18 maja w Rzymie Jan Paweł II dokonuje kanonizacji matki Urszuli Ledóchowskiej.