Córka Józefa i Marianny z d. Łasińskiej. Pochodziła z rodziny rzemieślniczej. Ukończyła w Warszawie Pryw. Gimnazjum J. Kowalczykówny i J. Jawurkówny i rozpoczęła studia matematyczne na UW. Studia przerwała wojna i okupacja niemiecka, którą przeżyła w Warszawie. Ewakuowana po powstaniu warszawskim, znalazła się w Starej Rawie k. Skierniewic, gdzie uczyła fizyki i matematyki w publ. szkole powszechnej. W 1945 wróciła do dawnego mieszkania w Warszawie, które ocalało, i odnalazła matkę, wywiezioną przez Niemców na Podkarpacie, oraz siostrę. Mając 34 lata, wstąpiła w Milanówku do Zgromadzenia. Po odbyciu postulatu została w Pniewach przyjęta do nowicjatu koadiutorskiego, który odbywała w Milanówku, pracując jako wychowawczyni w prowadzonej przez siostry bursie dla dziewcząt. Kontynuowała też rozpoczęte przed wojną studia na UW i po przedstawieniu pracy magisterskiej nt.: Efektywne wyznaczanie pierwiastków 13o z jedności 18 III 1950 uzyskała stopień magistra filozofii w zakresie matematyki. W 1950-1951 odbyła nowicjat kanoniczny w Pniewach i złożyła śluby zakonne. Następnie była wychowawczynią w domu dziecka w Chartowie (1951-1952) i w bursie w Milanówku (1952-1954). Po likwidacji bursy wyjechała do Słupska, gdzie w 1954-1957 była nauczycielką w Niższym Seminarium Duchownym, a w 1957-1962 uczyła matematyki w Technikum Gospodarczym Sióstr Urszulanek SJK w Pniewach. Po upaństwowieniu szkoły została zatrudniona w biurze PGR-u w Pniewach. Od 1963 pracowała jako kierowniczka domu i katechetka w Konarzewie (1963-1964), w Miłkowie (1964-1967 i 1976-1985) oraz w Ostrowcu Świętokrz. (1973-1976). W tym czasie ukończyła kurs katechetyczny w Kielcach. Był to - jak sama mówiła - najpiękniejszy okres jej życia. W warunkach trudnych, pośród wielkiego ubóstwa, które tamtejsze wspólnoty prawdziwie dzieliły z ubogimi, z całym poświęceniem i radością zaangażowała się w pracę parafialną. Katechizowała dzieci i młodzież, troszczyła się o kaplicę filialną, a jednocześnie znała wszystkich, którzy skupiali się wokół tej kaplicy. Była bliska wszystkim. Szczególnie wrażliwa na ludzi samotnych i chorych, leżących bez opieki, odwiedzała ich wszystkich, niosąc potrzebną pomoc. Witana była jak promień słońca, który niósł umocnienie i radość. Lata 1985-1986 spędziła w Pniewach, pomagając w kancelarii i w infirmerii, a w 1986-1987 była kierowniczką domu w Zalesiu k. Warszawy. 4 IV 1987 przyjechała do Milanówka i tam pozostała do śmierci, wnosząc do wspólnoty serdeczne ciepło. Opiekowała się chorą s. Moniką Alexandrowicz. Kochana była za pogodną dobroć i uczynność. Mimo postępującej choroby gośćcowej starała się załatwiać wiele spraw domu. Zmarła prawie nagle wskutek rozległego wylewu krwi do mózgu. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Milanówku.