Córka Józefa i Heleny z d. Kurzei. Pochodziła z wielodzietnej rodziny rolniczej. Uczęszczała do miejscowej szkoły powszechnej. Mając 16 lat, wstąpiła w Pniewach do Zgromadzenia. Okres formacji przednowicjackiej odbywała w Otorowie. 6 I 1938 rozpoczęła w Pniewach nowicjat, zakończony złożeniem ślubów. Wybuch II wojny zastał ją w Otorowie. Od 24 IV 1942 do 20 I 1945 pracowała u gospodarza w Dusznikach. 14 VIII 1945 rozpoczęła w Pniewach ponownie nowicjat i po roku, 15 VIII 1946, złożyła śluby zakonne. Następnie powróciła do Otorowa i do 1948 pracowała w ogrodzie. Była z natury człowiekiem gwałtownym, mającym trudności z panowaniem nad sobą, a jednocześnie aktywnym, zdolnym do każdej pracy. W 1948 ujawniła się w niej ciężka choroba - stwardnienie rozsiane kręgosłupa. Wróciła do Pniew, gdzie przez 8 lat leżała obłożnie chora, całkowicie bezwładna i zdana na pomoc otoczenia. Cierpienie przeobrażało jej duszę, stała się cicha, miła w stosunku do otoczenia, poddana bez reszty woli Bożej. Siostry otaczały ją dobrocią, szczególnie pomocna była jej s. Damiana Nowak. Żyła od jednego święta Matki Bożej do następnego, w nadziei, że Maryja zabierze ją w jakimś swoim dniu. I rzeczywiście, zmarła prawie nagle w piątek tygodnia Męki Pańskiej, w dniu obchodzonym wówczas jako święto Matki Boskiej Bolesnej. Miała za sobą 41 lat niełatwego, lecz owocnego życia. Spoczywa na cmentarzu zakonnym w Pniewach.