Córka Stanisława i Marianny z d. Smejdy. Pochodziła z rodziny rolniczej, mającej 8 dzieci. W wieku 15 lat straciła matkę. Od młodości myślała o życiu zakonnym. Wikary z parafii w Wolborzu jeździł często do Pniew. Kierował też wiele dziewcząt do Zgromadzenia, wówczas jeszcze mało znanego. W ten sposób znalazła się w Pniewach, gdzie została przyjęta przez Matkę Założycielkę, mając 18 lat. W Pniewach pozostała do ślubów wieczystych, które złożyła 15 VIII 1929. Następnie została skierowana do Czarnego Boru k. Wilna. Spędziła tam wiele lat, w tym okres II wojny. Pracowała w pralni i miała dyżury w domu dziecka. Lata przeżyte w Czarnym Borze zapadły najgłębiej w jej serce. Często wspominała losy tamt. dzieci, na których utrzymanie w latach wojny siostry zarabiały pracą na torfowiskach. Lata 1946-1954 spędziła w Ożarowie. W 1954-1957 pracowała w Stacji Doświadczalnej SGGW w Brwinowie. Od 1957 do śmierci przebywała w Milanówku. Była człowiekiem ofiarnym, pogodnym i pełnym wdzięczności wobec Boga i ludzi. Kochała Słowo Boże, czytała teksty biblijne i zachwycała się nimi do końca życia. Miała łatwy i miły kontakt z ludźmi, była serdeczna i życzliwa. W ostatniej, długotrwałej chorobie była cierpliwa, rozmodlona i wdzięczna za każdą usługę. Odeszła do Pana w uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP, w 92 roku życia i 74 roku powołania zakonnego. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Milanówku.