Córka Pawła Jana i Aleksandry z d. Polkowskiej. Rodzice posiadali gospodarstwo rolne i młyn wodny. Mieli 8 dzieci. Początkową naukę pobierała w domu. W 1921-1922 zdała egzamin do kl. II Szkoły Sejmikowej w Mińsku Maz., a w 1926 została przyjęta do Seminarium Nauczycielskiego Sióstr Niepokalanek w Wirowie. Po ukończeniu III kursu, pod wpływem rozmowy z s. dyr. Szczęsną Sulatycką, podjęła decyzję udania się do urszulanek w Czarnym Borze. We IX 1929 przyjechała do Czarnego Boru, gdzie rozpoczęła naukę w Szkole Społeczno-Gospodarczej. Gdy miała 21 lat, Matka Założycielka, będąc w Czarnym Borze, wprowadziła ją do klauzury. Po ukończeniu szkoły pojechała do Poznania, gdzie uczęszczała na kursy dokształcające dla wychowawców zakładów opiekuńczych dla dzieci i młodzieży. Po przyjęciu do nowicjatu koadiutorskiego rozpoczęła 1 IX 1932 pracę w III Miejskim Domu Wychowawczym w Łodzi przy ul. Kopernika. Złożywszy w Pniewach I śluby koadiutorskie, kontynuowała przez 7 lat pracę wychowawczyni w domu przy Kopernika. Ukończyła w tym czasie kurs dla wychowawców kolonii letnich (Łódź, 1937) oraz kurs wychowawczo-społeczny, zorganizowany przez Wydział Opieki Społecznej (Łódź, 1938). W XII 1939 Niemcy wysiedlili cały dom dziecka na ul. Przędzalnianą w Łodzi, a 31 V 1940 zwolnili wszystkie siostry z pracy. Mieszkając w domu przy ul. Obywatelskiej, 15 VIII 1940 rozpoczęła nowicjat kanoniczny i złożyła profesję zakonną. W XII 1941 przeszła wraz z siostrami przez zieloną granicę do Warszawy. Stamtąd 15 I 1942 wyjechała do Radości k. Warszawy, gdzie pracowała w Zakładzie Specjalnym dla dzieci, przeniesionym później do Miedzeszyna. 15 VIII 1945 złożyła w Brwinowie śluby wieczyste, a w następnym roku wyjechała do Otorowa, gdzie w domu dziecka pracowała do 1954, tj. do momentu zabrania domu przez władze PRL. Lata 1954-1957 spędziła w Lipnicy, pracując jako wychowawczyni w domu dziecka. Po rocznej pracy w bursie w Chylicach pod Warszawą powróciła w VIII 1958 do Otorowa i do 1986 była nadal wychowawczynią w domu dziecka. Tak więc przez 42 lata pracowała jako wychowawczyni. Miała pod opieką przeważnie najmłodsze dzieci, z którymi utrzymywała później kontakt przez wiele lat. Kiedy już nie mogła pracować w domu dziecka jako wychowawczyni, szyła dzieciom ubranka dla lalek i cerowała góry skarpet lub innych części garderoby wychowanków. Była cicha, pogodna i delikatna, rozmodlona. Nie zawiodła Matki Założycielki, która odpowiadając na jej prośbę o przyjęcie do Zgromadzenia, napisała: Ufam, że będziesz mi poczciwą siostrą, szukającą nie siebie i przyjemności woli swojej - ale Jezusa samego. Cieszyła się własnym powołaniem, ale też tym, że do Zgromadzenia wstąpiła jej krewna (s. Ancilla Wypustek). Odeszła do Pana po długotrwałej chorobie w 92 roku życia. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Otorowie.