Córka Ignacego i Marianny z d. Sokołowskiej. Pochodziła z wielodzietnej rodziny rolniczej. Była najmłodsza z 7 rodzeństwa. We wczesnym dzieciństwie straciła rodziców. Najstarszy brat z 2 siostrami pozostał na gospodarstwie, resztą dzieci zajęli się krewni. Zaopiekował się nią - i jej bratem klerykiem - ich wuj, kapłan. Po ukończeniu szkoły powszechnej zamieszkała na stancji w Łomży i podjęła naukę w Gimnazjum Państwowym im. M. Konopnickiej. W 1923 wyjechała do Łodzi. Mieszkając w internacie przy ul. Czerwonej, uczęszczała na kurs katechetyczny, który ukończyła w VI 1924. Jednocześnie od IX 1923 była katechetką w publicznych szkołach powszechnych w Łodzi. Mając 20 lat, wstąpiła do Zgromadzenia, a w V 1925 ukończyła w Łodzi kurs metodyczno-pedagogiczny. 15 VIII 1925 została przyjęta w Pniewach do nowicjatu, a II rok formacji nowicjackiej odbyła w Ozorkowie, pracując jako nauczycielka w Pryw. Szkole Powszechnej Sióstr Urszulanek SJK. Po złożeniu ślubów zakonnych w Pniewach powróciła do Łodzi, gdzie do II 1928 była wychowawczynią w III Miejskim Domu Wychowawczym przy ul. Kopernika. Od II 1928 do X 1931 była w Warszawie nauczycielką w pryw. szkole powszechnej, prowadzonej przez Zgromadzenie przy ul. Siennej. W 1931-1936 była kierowniczką tego domu. Do wybuchu II wojny światowej, mieszkając w domu na Gęstej, pracowała jako nauczycielka religii w publicznych szkołach powszechnych w Warszawie. W roku szkolnym 1939-1940 uczyła religii w Radości k. Warszawy. W 1940 została posłana do Wójczy, gdzie w domu pp. Popielów powstała mała wspólnota, której była kierowniczką do 1943. Tam również uczyła religii w szkole powszechnej. Będąc w Wójczy, dowiedziała się poprzez Czerwony Krzyż o śmierci swego brata kapłana, który zmarł 10 VIII 1940 w Piskach i tam został pochowany. Było to dla niej ciężkim przeżyciem, które pozostało w jej sercu do ostatnich dni życia. Od 1943 przebywała w Brwinowie, pracując w prowadzonym tam przez Zgromadzenie zakładzie wychowawczym dla dzieci. Jednocześnie - do końca wojny - była nauczycielką na tajnych kompletach, a w 1945-1946 również kierowniczką domu. Od 1946 do 1949 pełniła obowiązki kierowniczki domu w Brodach Pozn., a w 1948-1949 była wychowawczynią w tamtejszym przedszkolu parafialnym. 1 IX 1949 przyjechała do Ożarowa i pozostała tam do 30 VIII 1991, tj. przez 42 lata. W tym czasie pracowała jako katechetka w szkołach podstawowych w Ołtarzewie i Ożarowie (1949-1958), a po usunięciu sióstr ze szkół - w parafii. Była jednocześnie asystentką domu, a w 1962-1971 jego kierowniczką. We wszystkich placówkach pracowała dużo, chętnie, cicho, z zaangażowaniem. Jako nauczycielka i katechetka była kochana przez młodzież, a jako kierowniczka wspólnot zakonnych ceniona za wyrozumiałość i dobroć. Gdy już nie mogła katechizować, zajmowała się administracją domu i pomagała tam, gdzie pomoc była potrzebna. Wyczuwało się, że sprawy Boże są dla niej najważniejsze. W 1991 z powodu słabego już stanu zdrowia przybyła do domu w Warszawie na Wiślanej. Pobyt w infirmerii osładzała jej obecność w domu warszawskim jej dawnej kierowniczki, s. Agnieszki Kulaszewicz, z którą czuła się bardzo zżyta, a s. Agnieszka okazywała jej wiele serca i służyła czasem i opieką. W Wielki Piątek 1997 złamała nogę. Była już zbyt słaba, by znieść operację, dlatego 2 IV wróciła ze szpitala do domu na Wiślaną. Kilka dni później, otoczona modlącymi się siostrami, zakończyła długie, wypełnione pracą i modlitwą życie. Została pochowana na cmentarzu parafialnym w Ożarowie Maz.