Córka Wiktora i Julii Wiktorii z d. Kuśmierskiej. Do Zgromadzenia została przyjęta w Warszawie, w domu przy ul. Tamka, mając 20 lat. Po powstaniu warszawskim przebywała do IV 1945 w Milanówku. Okres postulatu odbyła w Łodzi na Obywatelskiej, a nowicjat w Pniewach. Po złożeniu I profesji zakonnej powróciła do Łodzi - do domu przy ul. Obywatelskiej (1947-1954) i przy ul. Rzgowskiej (1954-1957). Była młoda, uśmiechnięta i zawsze czynna, choć skupiona w Bogu. Pracując w kuchni, była pełna życzliwości dla innych, gotowa do usług. Cierpiała na silne bóle głowy, ale nie skarżyła się na dolegliwości. 2 X 1957, dotknięta paraliżem, została przewieziona do szpitala, gdzie po 3 dniach zmarła. Przyczyną śmierci okazał się tętniak tętnicy mózgowej. Odznaczała się nabożeństwem do Miłosierdzia Bożego, lubiła mówić o s. Faustynie Kowalskiej i o obietnicach, jakie Jezus przez nią przekazał. Zmarła w tym samym dniu i miesiącu co s. Faustyna, mając - jak ona - 33 lata. Ks. dr Jan Arcab, przemawiając na pogrzebie, powiedział, że imię Amata oznacza ukochaną, i że taka była, bo kochali ją wszyscy. Dobrze rozumiała sens życia i dobrze przeżyła swoje krótkie życie, pełne miłości Boga i bliźniego. Spoczywa na Cmentarzu św. Anny w Łodzi na Zarzewie.

* S. Zdzisława Krzywicka, Wspomnienie o naszej nieodżałowanej śp. siostrze Amacie (rkps).