Córka Józefa i Marianny z d. Pietrzak. Pochodziła z rodziny rolniczej. Wstąpiła w Pniewach do Zgromadzenia, mając 25 lat. W Pniewach otrzymała formację zakonną i złożyła śluby. W VIII 1928 została skierowana do nowej placówki w Suchedniowie, a 1 X 1928 pojechała do Czarnego Boru, gdzie pozostała do śmierci. W 1931 została poddana w szpitalu w Wilnie spóźnionej operacji ślepej kiszki i według orzeczeń lekarskich pozostała nieuleczalnie chora. Była wprawdzie niezdolna do większego wysiłku, ale robiła na drutach swetry, pomagała w garderobie, opiekowała się małym chłopcem, który został oddany pod opiekę sióstr, gdy miał parę miesięcy, wychowywała go więc niemal od urodzenia. Jej długotrwała choroba była dla jej czynnej natury prawdziwym krzyżem, ale niosła go po Bożemu. Była człowiekiem świątobliwym. Kochała Matkę Założycielkę i często do niej się modliła. Kiedy siostrom w latach II wojny groziło wydalenie z Czarnego Boru, miała sen, w którym Matka Założycielka powiedziała jej, żeby siostry się nie bały, gdyż jakeście siedziały, tak będziecie siedzieć. Siostry uwierzyły w to, a sen spełnił się dosłownie - przetrwały całą wojnę w Czarnym Borze. Zachorowawszy na gruźlicę płuc, zmarła w 44 roku życia. Spoczywa na cmentarzu urszulańskim w Czarnym Borze.

* S. A. Januszkiewicz, Czarny Bór w latach 1939-1946 (mps).