Córka Ignacego i Julii z d. Stachurskiej. Po ukończeniu w 1922 szkoły powszechnej uczęszczała do Państw. Seminarium Nauczycielskiego w Jaworowie, które ukończyła zdaniem egzaminu dojrzałości w VI 1927. W tym samym roku podjęła pracę nauczycielską w szkole powszechnej w Kłonicach, a w 1931-1932 pracowała w szkole powszechnej w Rogóźnie, w 1932-1935 w szkole powszechnej w Wólce Rosnowskiej. Po ukończeniu kursu katechetycznego w Łodzi wstąpiła w Pniewach do Zgromadzenia, mając 27 lat. Jako postulantka została posłana do Wilna i pracowała w internacie na Skopówce. Lata 1936-1937 spędziła w Lubczu n. Niemnem, pracując w szkole jako nauczycielka religii. Odbywała jednocześnie nowicjat koadiutorski i złożyła w Pniewach śluby koadiutorskie. Następnie przebywała w Łodzi na Czerwonej. W 1937-1939 była nauczycielką religii w Szkole Powszechnej nr 38, a okres przymusowej bezczynności, spowodowanej okupacją niemiecką, spędziła w domu na Obywatelskiej, gdzie w 1940-1941 odbyła nowicjat kanoniczny i złożyła profesję zakonną. W XII 1941 przedostała się przez zieloną granicę do Warszawy. W I 1942 została wychowawczynią w - objętej przez Zgromadzenie - bursie Ogniska im. Adamczewskich w Warszawie przy ul. Czerniakowskiej. 4 III 1942 zakład został przeniesiony na ul. Tamka 30. Dom ten w latach powstania warszawskiego pełnił m.in. rolę punktu sanitarnego Zgrupowania "Krybar" (kierował nim dr J. Konopczyński) oraz schroniska dla bezdomnych i pogorzelców. Pracowała tam jako wychowawczyni, była również odpowiedzialna za grupę sanitariuszek - do 26 IX 1944, tj. do opuszczenia domu. Za tę działalność została odznaczona Krzyżem AK i Medalem Wojska (Londyn 1971). Po krótkim pobycie w Ożarowie pojechała wraz z młodzieżą do Zakopanego, a po zakończeniu wojny pracowała do 1947 w bursie w Chylicach. Lata 1947-1948 spędziła w domu w Warszawie. W 1948-1950 była nauczycielką religii w szkole powszechnej i w Liceum Farbiarskim w Ozorkowie. W 1950-1951 pracowała jako kierowniczka bursy w Kielcach. We IX 1951 udała się do Słupska. Była tam w 1951-1952 wychowawczynią w Bursie "Caritas", a od 1 I 1953 do 31 VIII 1956 nauczycielką religii w parafii Serca Jezusowego. Kochała dzieci i młodzież i z całym poświęceniem oddawała się pracy wychowawczej i katechetycznej. Inteligentna i zdolna, pełna ducha apostolskiego i gorliwości w głoszeniu Dobrej Nowiny, miała w sobie dużo prostoty i serdecznej życzliwości dla wszystkich. W Słupsku ujawniła się w niej choroba nowotworowa. Po długim leczeniu w Wojew. Ośrodku Onkologicznym w Poznaniu powróciła w VII 1957 do pracy wychowawczej, obejmując kierownictwo domu dziecka w Otorowie. Był to dla niej okres cierpienia fizycznego i moralnego, rwała się bowiem do pracy, a nie miała już sił. Przerzuty rozsiane w obu płucach utrudniały oddychanie, męczyła się bezsennością. Umiała jednak cierpieć, nie skarżyła się, za wszystko była wdzięczna. Cierpieniami swymi wspierała brata, o. Stanisława Szczurka, redemptorystę, towarzysząc mu we wszystkich jego misjach i rekolekcjach wielkopostnych. Pamiętała też o Zgromadzeniu i modliła się w jego intencjach. Nie zdradzała żadnego lęku przed śmiercią, choć chciała jeszcze żyć i pracować. Po życiu prawdziwie apostolskim - najpierw czynem, a potem cierpieniem - odeszła po nagrodę do Pana w 51 roku życia i 24 roku powołania zakonnego. W pogrzebie wzięło udział wielu księży, sióstr, byłych wychowanków. Jej brat, o. S. Szczurek, który przewodniczył uroczystościom pogrzebowym, wyraził wdzięczność za to, że w Zgromadzeniu znalazła szczęście i opiekę. Spoczywa na cmentarzu urszulańskim w Pniewach.

* B. Urbanek, Pielęgniarki i sanitariuszki w powstaniu warszawskim w 1944 r., Warszawa 1988. M. Wiśniewska - M. Sikorska, Szpitale powstańczej Warszawy, Warszawa 1991.