ur. 30 V (2 XI) 1902 w Charsznicy, pow. Miechów, wst. 5 IX 1928 w Pniewach, I śl. 15 VIII 1930, zm. 12 VII 1992 w Milanówku.

Córka Bronisława i Natalii z d. Zajączkowskiej. Ukończyła szkołę średnią w Kielcach, a następnie Państw. Seminarium Nauczycielskie w Krakowie oraz kursy metodyczne dla nauczycielek i instruktorek nauki gospodarstwa domowego w Poznaniu. Do Zgromadzenia została przyjęta w Pniewach, dokąd przyjechała w 1925, by uczyć technologii sporządzania posiłków, zasad żywienia i chemii życia codziennego w Seminarium Nauczycielek Gospodarstwa Domowego Sióstr Urszulanek SJK. 1 IX 1935 objęła kierownictwo domu Zgromadzenia w Lubczu n. Niemnem. 20 X 1939 siostry, zmuszone do opuszczenia placówki lubczańskiej, udały się do domu centralnego w Czarnym Borze k. Wilna. 14 VI 1941 została aresztowana i wywieziona do Rosji razem z s. Imeldą Tobolską, z którą dzieliła dalsze losy. Przez 7 miesięcy pracowała w Łagrze Stupino na Uralu, następnie udała się 19 I 1942 do Jangi-Jul (Uzbekistan), gdzie znajdował się sztab wojska polskiego. Została przyjęta do armii gen. Andersa i skierowana w charakterze siostry sanitarnej do Guzaru. Stamtąd wysłano siostry wraz z wojskiem do Teheranu, dokąd przybyły 5 IV 1942. W 1942-1944 pracowała jako kierowniczka administracyjna sanatorium dziecięcego dla polskich dzieci i nauczycielka w szkołach w Isfahanie. 1 X 1944 otrzymała nominację Delegatury Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego w Teheranie (Rząd RP w Londynie) na wychowawczynię grupy dziewcząt, udających się z Persji do Nowej Zelandii. Po przybyciu do Nowej Zelandii z grupą 730 dzieci i 80 personelu pracowała w osiedlu dziecięcym w Pahiatua, następnie prowadziła bursę dla chłopców na Island Bay (1946-1947) oraz bursę dla dziewcząt w Wellingtonie (do III 1958). Była wybitną wychowawczynią, wpływającą na kształtowanie setek polskiej młodzieży. Walne Zgromadzenie Stowarzyszenia Polaków w Nowej Zelandii 5 II 1956 nadało jej tytuł Honorowego Członka Stowarzyszenia. Po powrocie w 1958 do kraju pracowała najpierw w Sieradzu, a od IX 1960 była kierowniczką domu zakonnego i administratorką diecezjalnego domu wypoczynkowego dla księży i kleryków w Nałęczowie. W 1962-1971 pełniła obowiązki kierowniczki domu zakonnego w Milanówku, następnie w Częstochowie przy ul. Pułaskiego (1971-1984). Będąc sama słabego zdrowia, rozumiała zwłaszcza chore siostry, dbała o ich potrzeby zarówno duchowe, jak i materialne. Była bardzo dobra, z radością obdarowująca każdego potrzebującego. Umiała nawiązywać serdeczne kontakty z osobami świeckimi, sąsiadami domów, w których przebywała. Ostatnie lata życia spędziła w Milanówku, gdzie zakończyła długie, bogate życie, oddane służbie Bogu i człowiekowi. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Milanówku.

Opublikowała: Z Lubcza na antypody, Warszawa 1998, seria: Ocalić od zapomnienia.

*. Z. Królikowski OFMConv., Skradzione dzieciństwo, Londyn 1960. K. Skwarko, Osiedlenie młodzieży polskiej w Nowej Zelandii w r. 1944, Londyn 1972. Isfahan - miasto polskich dzieci, Londyn 1987. Wiązanka myśli i wspomnień - Koło Polek 1965-1991, Wellington - New Zeland 1991.