ur. 3 III 1912 w Kowalewie (par. Kołdrąb), pow. Gniezno, wst. 12 V 1938 w Pniewach, I śl. 6 I 1943 w Warszawie, zm. 14 V 1997 w szpitalu w Poznaniu.

Córka Andrzeja i Bronisławy z d. Wieczorek. Pochodziła z rodziny rzemieślniczej, mającej 9 dzieci, z których 3 córki zostały urszulankami SJK. Ukończyła szkołę powszechną w Kowalewie. Przez 10 lat przebywała w Wolsku, pow. Wyrzysk, pomagając najstarszej siostrze w prowadzeniu gospodarstwa i wychowywaniu dzieci. W V 1938 została przyjęta w Pniewach do Zgromadzenia. W Pniewach pozostała do X 1940. Następnie wraz z grupą sióstr wysiedlonych przez okupanta z Pniew udała się do Warszawy, a stamtąd - w III 1941 - do Czarnej Dużej k. Radzymina. Obsługiwała gości i zajmowała się pracą domową. W XII 1941 rozpoczęła w Warszawie nowicjat, przeniesiony później do Młocin. Po złożeniu ślubów zakonnych pojechała ponownie do Czarnej Dużej. W IV 1945 powróciła z siostrami z Czarnej do Pniew. Przebywała tu, poza 2-miesięcznym pobytem w Lipnicy, do 1949, pracując w szkole. W III 1949 pojechała do Rabki Zdroju, gdzie pracowała w prewentorium dla dzieci, a później jako zakrystianka w Kaplicy Zdrojowej. Po likwidacji domu w Rabce Zdroju przyjechała w 1984 do Lipnicy i tu pozostała do śmierci. Wykonywała różne zajęcia - niemal do ostatniej chwili życia. Mimo słabego zdrowia i częstych chorób ofiarnie podejmowała każdą pracę i starannie ją wykonywała. Była cicha, rozmodlona, sumienna - tak w pracy, jak i w obowiązkach życia zakonnego. Subtelna, nienarzucająca się i niewymagająca niczego dla siebie, spokojna i pogodna, nawet wobec konieczności poddania się operacyjnemu usunięciu nowotworu. 25 IV 1997 została przyjęta do szpitala, gdzie po przebytej operacji zmarła w wieku 85 lat. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Otorowie.