Wypowiedź dla KAI-u: Kobiety konsekrowane, 2003
Co oznacza, że jednym z zadań kobiet konsekrowanych jest stępienie ostrza agresywnego feminizmu?
Przyznam, że gdy przeczytałam te słowa w liście na Dzień Życia Konsekrowanego w tym roku, sama sobie zadałam to właśnie pytanie. Chciałam o to zapytać śp. Księdza Biskupa E. Samsela, ale to już niemożliwe. Myślę, że może chodzi o to, że jesteśmy tzn. skrajny feminizm i kobiety konsekrowane jakby na antypodach w postrzeganiu tożsamości kobiety, wartości, które są dla kobiety ważne, jej roli i zadań w społeczeństwie. Przez dar z życia umiłowanemu nade wszystko Bogu, jakim jest konsekracja; przez koncentrację niejako codzienności wokół tego daru, rezygnując z osobistych programów, planów, własnej rodziny, kariery zawodowej pojmowanej jako promocja osobista itp. uwypukla się to, co chyba w powołaniu kobiety jest najważniejsze: zdolność do miłości, do daru z siebie, do poświęcenia, do macierzyństwa (w naszym przypadku duchowego), do postrzegania wreszcie spraw tego świata w innej perspektywie niż tylko racjonalna i utylitarna, do humanizacji życia i relacji między ludzkich (jak podkreśla to Jan Paweł II). Pragniemy nie tyle walczyć o…, ile miłować i służyć. Oczywiście, nie oznacza to, że jesteśmy lepsze, albo już doskonałe, borykamy się z naszymi ograniczeniami i słabościami, nosimy ten wielki skarb powołania w glinianych naczyniach…
A więc to „stępiania ostrza” także miałoby charakter i formę przede wszystkim świadectwa, a także podejmowania dialogu i solidarność z kobietami naszych czasów. Obok świadectwa – niewątpliwie podejmowanie konkretnych zadań w tych dziedzinach, o których m. innymi mówi List pasterskie. Z drugiej strony, jeśli jednym z zadań historycznego feminizmu była walka o właściwe miejsce kobiety w społeczeństwie, o jej równouprawnienie w rodzinie, w społeczeństwie, w karierze zawodowej, to zakony żeńskie, szczególnie powstałe w czasach nowożytnych można by zaliczyć do prekursorek nie tyle walki, ile realizowania tych wartości, o których mowa, w swym życiu i w działaniu. Wystarczy popatrzeć na założycielki naszych zgromadzeń.
Całościowa formacja współczesnej kobiety
Nasze zgromadzenia podejmują te zadania można powiedzieć „od zawsze”. To zaangażowanie wychowawcze i formacyjne jest nastawione na integralną formację człowieka, choć na pewno ze szczególną wrażliwością na dziewczyny i kobiety od maleńkości poprzez wszystkie etapy dojrzewania. Przyjmuje ono bardzo różnorodne formy, od opieki nad małymi dziećmi, poprzez instytucje wychowawcze (przedszkola, szkoły, internaty, bursy), formy opieki i pomocy dzieciom i młodzieży najbardziej potrzebującej, opuszczonej, chorej, uzależnionej, pomoc rodzinie w jej funkcjach wychowawczych i różne formy pomocy ludziom w potrzebie. Ta nasza praca, choć odpowiada na konkretne zapotrzebowania (opieki, nauki, pomocy materialnej, wsparcia psychologicznego) zawsze ma w podtekście wymiar duchowy i formacyjny, bo przecież idziemy do ludzi jako osoby konsekrowane. I ma zawsze ten sam kierunek: pomóc w dorastaniu do dojrzałości ludzkiej, religijnej, społecznej, zawodowej. Robimy sporo, ale niewątpliwie można więcej i lepiej. Problem formacji dziewczyny i kobiety jest dziś ogromnie ważny, ale sądzę, że powinien on też stanowić przedmiot poważnej refleksji w całym duszpasterstwie. Dziewczyna, kobieta płaci dziś najboleśniej cenę przemian i kryzys wartości, a wraz z nią i poprzez nią dotyka to również rodziny.
Z drugiej strony skuteczna praca wychowawcza wymaga dobrze przygotowanych ludzi, osób podejmujących ją jako misję, a nie tylko zadanie czy zawód, wiarygodnych nie tylko w przekazie werbalnym, ale przez świadectwo życia tymi ideałami i tymi wartościami, które pragniemy przekazywać. I to jest zadanie ad intra wspólnot zakonnych: formacja współczesnej kobiety konsekrowanej, miłującej Boga, przeżywającej z przekonaniem i w radości swą konsekrację, zakorzenionej we właściwy sposób w swej współczesności.
