ur. 20 II 1921 w Tczewie, wst. 1 II 1951 w Pniewach, I śl. 15 VIII 1953 w Pniewach, zm. 22 II 2002 w Pniewach.
Córka Bolesława, urzędnika PKP, oraz Walerii z d. Machnikowskiej. Z domu rodzinnego wyniosła wychowanie głęboko religijne i patriotyczne. Do szkoły powszechnej i średniej uczęszczała w Tczewie, otrzymując w VI 1939 promocję do klasy przedmaturalnej. W czasie nauki w szkole średniej była czynnym członkiem Związku Harcerstwa Polskiego. W 1939 ukończyła przeszkolenie w Harcerskim Ośrodku Instruktorskim. W czasie okupacji niemieckiej przebywała na Pomorzu, najdłużej w Tczewie, gdzie pracowała kolejno jako opiekunka dzieci, ekspedientka i laborantka w miejscowej aptece. Zaangażowana w pracę konspiracyjną, jako zaprzysiężony członek Armii Krajowej, została w 1944 aresztowana przez gestapo i osadzona najpierw w więzieniu w Gdańsku, a następnie w obozie koncentracyjnym w Stutthofie jako więzień polityczny nr 101988. W 1945, w ramach ewakuacji obozu, szła w kolumnie ewakuowanych więźniarek tzw. drogą śmierci na Pomorze Zachodnie. Po zajęciu tamtych terenów przez wojska radzieckie Rosjanie przewieźli ją, chorą na tyfus plamisty, z flegmoną prawej ręki, do szpitala w Wejherowie. Po latach, w uznaniu jej zasług, została odznaczona Krzyżem Armii Krajowej (Londyn 1978), Krzyżem Oświęcimskim (1990), a od Zwierzchników Sił Zbrojnych RP otrzymała stopień podporucznika WP. Przyznano jej także tytuł "Weterana Walk o Wolność i Niepodległość Ojczyzny" (Wojewoda Poznański, 27 XI 2002) i Odznakę Weterana Walk o Niepodległość (nr 31 164). Do domu rodzinnego wróciła pod koniec V 1945. 15 IX 1945 zdała egzamin dojrzałości w liceum ogólnokształcącym w Starogardzie Gdańskim. W tym samym roku rozpoczęła studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Poznańskiego. Jako przedmiot główny studiowała filologię romańską, pobocznie - literaturę polską i powszechną. W czasie studiów - mieszkając w internacie Zgromadzenia przy ul. Skarbowej w Poznaniu - pracowała w Ubezpieczalni Społecznej, w Wydziale Aptek, a w 1947-1949 jako nauczycielka jęz. polskiego w Średniej Szkole Zawodowej nr 2 w Poznaniu. Po przedstawieniu pracy Les idées sociales dans le théâtre d'Alexandre Dumas - Pere, 9 XII 1950 zdała egzamin dyplomowy na Uniwersytecie Poznańskim, uzyskując tytuł magistra filozofii w zakresie filologii francuskiej. 1 II 1951 wstąpiła w Pniewach do Zgromadzenia. W czasie kandydatury i postulatu pracowała w domu dziecka w Chartowie oraz jako nauczycielka w szkole pniewskiej. W 1952-1953 odbyła nowicjat w Pniewach i złożywszy 15 VIII 1953 profesję zakonną powróciła do pracy w szkole pniewskiej jako nauczycielka jęz. polskiego, bibliotekarka i wychowawczyni internatu; prowadziła również zajęcia świetlicowe. Po upaństwowieniu szkoły w 1962 prowadziła w Pniewach kancelarię domu zakonnego. W 1963-1969 była kierowniczką domu dziecka w Otorowie, a w 1969-1975 kierowniczką domu zakonnego w Zakopanem na Jaszczurówce, pełniąc jednocześnie funkcję podreferentki zakonnej w archidiec. krakowskiej. W 1975-1978 była kierowniczką domu w Lipnicy. 18 X 1978, na prośbę Prymasa Stefana Wyszyńskiego, wyjechała do Francji w celu podjęcia współpracy z s. Marią od Krzyża (Wandą Horszowską) ze Zgromadzenia Ste Clotilde w założonym przez nią w 1974 foyer dla młodzieży im. bł. Maksymiliana Kolbego w Bagneux pod Paryżem. Współpracowała też z parafią polską w Paryżu przy rue Saint-Honoré. Przebywając od II do V 1981 w domu Zgromadzenia w Lyonie, opracowała historię Zgromadzenia we Francji dla Groupe de recherches historiques et archivistiques des Congrégations féminines, opublikowaną w Biuletynie nr 7-8, w VI 1981, s. 56-71. W V 1981 została skierowana do Monachium, gdzie siostry prowadziły dom dla młodzieży żeńskiej, należący do Katolickiego Stowarzyszenia Społecznej Pracy Dziewcząt - IN VIA. W 1983-1987 była kierowniczką tego domu, a w związku z objęciem przez siostry podobnego domu przy Klarastrasse w Monachium, pełniła w 1987-1990 funkcję kierowniczki nowego domu. Po powrocie do kraju podjęła na nowo lekcje jęz. polskiego w reaktywowanej szkole pniewskiej oraz prowadzenie biblioteki. Przez wszystkie lata pracy pedagogicznej i wychowawczej cieszyła się wszędzie opinią świetnej nauczycielki, utalentowanej wychowawczyni i dobrej organizatorki. Była wierna przyjaźniom. Świadczą o tym zachowane do końca serdeczne więzi z dawnymi koleżankami, współpracowniczkami, byłymi wychowankami, które chętnie ją odwiedzały i korespondowały. Żywo interesowała się losami zarówno ich samych, jak i ich rodzin. W okresie letnim 1993 przebywała krótko w Loosdorf (Austria), zdobywając wiadomości o rodzinie Ledóchowskich. Sama odznaczała się wielkim pietyzmem wobec tradycji. Bardzo kochała swoją naturalną rodzinę. Boleśnie przeżyła odejście do wieczności swej jedynej siostry Ireny (inż. Chojnacka była w 1959 projektantem przebudowy stajni pniewskiej na dom mieszkalny, zwany "Białym Domem"), a potem nagłą, tragiczną śmierć jej syna. Macierzyńską troską otaczała 4 osieroconych dzieci, a gdy dorosły - także ich rodziny. Była człowiekiem żywej wiary. Jej religijność była prosta i głęboka, bez zbędnych sentymentów. Miała wielkie zapotrzebowanie na ciszę. Mając wzór w Matce Założycielce, szczerze troszczyła się o wysoki poziom duchowy bliskich i dalekich. Dążyła do tego, aby - jak św. Urszula - wszystkim dać Boga. Była człowiekiem ogromnie wrażliwym na piękno (kochała przyrodę, muzykę, sztukę) - sama jako nauczycielka i wychowawczyni reżyserowała wiele sztuk teatralnych. Odznaczała się uprzejmością, ujmowała delikatnością, potrafiła okazać wdzięczność za najmniejsze wyświadczone jej dobro. W życie wspólnoty wnosiła bogactwo serca i intelektu. Dopóki mogła brać udział we wspólnych spotkaniach, ożywiała je humorem i błyskotliwością wypowiedzi. Była autorką kilku artykułów, opublikowanych w "Szarym Posłańcu". W pewnym jednak momencie życia jej dynamiczność działania zaczęła osłabiać nasilająca się choroba. Wobec zakłóceń funkcji serca musiała zgodzić się na wszczepienie stymulatora i na przeniesienie się do zakonnej infirmerii. Budująca w przyjmowaniu zwiększających się dolegliwości, wyniszczana zapewne skutkami przebytych doświadczeń medycznych w hitlerowskim obozie, cicho odeszła do Pana, któremu do końca była wierna. Spoczywa na urszulańskim cmentarzu w Pniewach.
* (bh) Wir können wieder an die Liebe glauben. KZ-Häftlinge bei der Caritas, "Caritasdienst" 1986 nr 5, s. 90. Nowicka Hanna, Odeszli od nas: Waleria Halina Bielińska - siostra Ludwika ze Zgromadzenia Sióstr Urszulanek, "Biuletyn Fundacji Archiwum Pomorskiego Armii Krajowej" 2002 nr 2. Pożegnanie siostry Ludwiki Bielińskiej, "Szary Posłaniec" 2002 nr 86.
