ur. 18 IV 1909 w Warszawie (par. Wszystkich Świętych), wst. 2 X 1927 w Warszawie, I śl. 15 VIII 1930 w Pniewach, zm. 4 II 1992 w Poznaniu.

Córka Józefa, warszawskiego dorożkarza, i Anny z d. Michalskiej. Wstąpiła do Zgromadzenia, mając 18 lat. Po odbyciu nowicjatu w Pniewach powróciła do Warszawy, gdzie pracowała na furcie domu przy ul. Siennej. W VIII 1939 pojechała do Horodca. Tam przez kilka miesięcy była zakrystianką w kościele parafialnym, następnie wyjechała do Kobrynia, w którym przeżyła okres okupacji. Po ewakuacji do Polski rozpoczęła pracę w nowym domu w Słupsku (1946-1958), a potem przez 33 lata, aż do śmierci, była członkiem wspólnoty poznańskiej. Tu zajmowała się sprzątaniem i przez prawie 15 lat opiekowała się chorą s. Pią Niewiarowską. Nie miała zbyt dobrego zdrowia, była delikatna, subtelna, cicha i dyskretna, do końca wierna modlitwie i obowiązkom, wdzięczna za wszystko Bogu i Zgromadzeniu. Zmarła z powodu niewydolności serca. Spoczywa na poznańskim cmentarzu na Junikowie w Poznaniu.