ur. 5 IX 1906 w Kremeńczukach, pow. Zasław na Wołyniu, wst. 27 I 1927 w Pniewach, I śl. 15 VIII 1929 w Pniewach, zm. 16 VIII 1977 w Virieu-sur-Bourbre.

Córka Antoniego i Olgi z d. Kopisty. Kiedy miała 16 lat, straciła oboje rodziców, a w następnym roku brata (z 4 rodzeństwa). W domu przerabiała program rosyjskiego gimnazjum i - osobno - jęz. polski. W 1925 przyjechała do Warszawy. W tym samym roku, razem z siostrą, zgłosiły się na kurs ogrodniczy, prowadzony w Otorowie. Tam poznały Matkę Założycielkę i poprosiły o przyjęcie do Zgromadzenia. Po złożeniu profesji zakonnej pracowała przez rok w ogrodzie pniewskim, a w 1930 została skierowana do Francji, do otwierającej się placówki w Ucel (Ardeche). Tam przez 5 lat, wraz z przybyłymi z Polski dziewczętami, pracowała w fabryce sztucznego jedwabiu, w następnych latach - w magazynie prewentorium w Ucel, okresowo pełniła też obowiązki mistrzyni nowicjatu i kierowniczki domu (1941-1947). Rok 1947-1948 spędziła jako odpowiedzialna za wspólnotę w La Ferté-sous-Jouarre pod Paryżem, pracując w Ośrodku Młodzieży Polskiej Księży Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej. Następnymi miejscami jej pracy były domy w Origny (1948-1959) i Ucel (1959-1969). Po zamknięciu domu w Ucel (1969) zamieszkała w Lyonie. Miesiące wiosenne i letnie spędzała w Paray-le-Monial, służąc pielgrzymom. W 1975 przyjechała do Virieu-sur-Bourbre, gdzie pozostała do końca życia. Czynna i pracowita, prace jej zlecane wykonywała sumiennie i ofiarnie, choć nie zawsze były zgodne z jej zamiłowaniami. Pogodna i cicha, miała oczy otwarte życzliwie na otoczenie, zwłaszcza na siostry, zatroskana o ich potrzeby. Przejęta była sprawami Zgromadzenia, jego problemami, zwłaszcza wychowaniem młodzieży zakonnej. Zmarła po długiej i ciężkiej chorobie serca, pozostawiając po sobie wdzięczną pamięć. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Virieu-sur-Bourbre.