ur. 16 V 1902 w Woli Kosnowej (par. Łącko), pow. Nowy Sącz, wst. 21 IX 1931 w Pniewach, I śl. 15 VIII 1934 w Pniewach, zm. 1 XII 1996 w Zakopanem.

Córka Wojciecha i Zofii z d. Wąchały. Pochodziła z wielodzietnej rodziny rolniczej. Straciła matkę, mając 6 lat. Z 7 osieroconych dzieci 5 obrało stan zakonny: 2 siostry wstąpiły do służebniczek w Starej Wsi, 2 do urszulanek szarych, a jeden z 3 braci został przyjęty do franciszkanów w Niepokalanowie. Do Zgromadzenia w Pniewach wstąpiła w wieku 29 lat, w tym samym roku, w którym jej starsza siostra, s. Zofia, złożyła I śluby zakonne. Okres formacji zakonnej spędziła w Pniewach. Tu też złożyła śluby zakonne. 11 III 1935 wyjechała do Otorowa, gdzie przez wiele lat pracowała w kuchni. W latach okupacji niemieckiej została wywieziona do obozu dla zakonnic w Bojanowie i przebywała tam od 10 VIII 1942 do VIII 1943. Następnie została wysłana przez Niemców do pracy w domu opieki nad osobami starszymi w Wieleniu i przebywała tam do końca wojny. Po powrocie do Otorowa w III 1945 pracowała nadal w kuchni. Po upaństwowieniu domu otorowskiego w 1954 wyjechała do Zakopanego, gdzie spędziła 42 lata życia. Zajęcia, jakie podejmowała, były różne, zależne od stanu zdrowia i możliwości. Była człowiekiem doświadczonym życiowo, pobożnym, pogodnym, umiejącym się śmiać i żartować. Interesowała się życiem domu i Zgromadzenia. Kochała swoją rodzinę, modliła się często za nieżyjących jej członków. W ostatnim roku świadomie przygotowywała się do odejścia, dziękując Bogu za łaskę powołania i za wszystko, także za śmierć. Swój ziemski adwent zakończyła w dniu, w którym Kościół rozpoczynał doroczny adwentowy okres oczekiwania na przyjście Chrystusa. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Zakopanem przy ul. Nowotarskiej.