ur. 11 IV 1900 we wsi Zagorzyn, pow. Nowy Sącz (par. Łącko), wst. 15 X 1931 w Pniewach, I śl. 15 VIII 1935 w Pniewach, zm. 30 X 1975 w szpitalu w Poznaniu.

Córka Jana i Katarzyny z d. Bandyk. Ze Zgromadzeniem w Pniewach zapoznała ją jedna z koleżanek, s. Zofia Bulanda. Kandydaturę i postulat odbyła w Pniewach i w Otorowie, nowicjat w Pniewach i po złożeniu I ślubów zakonnych powróciła do pracy w piekarni otorowskiej. W czasie okupacji niemieckiej została zabrana przez Niemców do pracy w majątku Dębina, gdzie przepracowała blisko półtora roku. Po wyzwoleniu została skierowana do nowo otwartego domu w Słupsku, gdzie miała powierzone różne zajęcia, najpierw w domu zakonnym, potem w Bursie "Caritas", a po jej likwidacji w stołówce "Caritas" i wreszcie w seminarium diecezjalnym. Pogarszający się stan jej zdrowia wymagał przeprowadzenia kuracji w innych warunkach klimatycznych, dlatego w 1962 pojechała do St. Bogaczowic. Po 2-letnim pobycie na Dolnym Śląsku powróciła do Otorowa i rozpoczęła pracę w ogrodzie. Nie mogła wykonywać ciężkich prac, ale była wielką pomocą przy obsłudze klientów, kupujących u sióstr warzywa, kwiaty, owoce i nasiona. Służyła im chętnie i lubiła tę pracę. Zainteresowania jej zwracały się szczególnie ku ludzkiej biedzie. Nawiązała kontakt z wielodzietnymi rodzinami ze swojej wsi, gdzie raz po raz powodzie niszczyły dobytek i doprowadzały ludzi do ruiny materialnej. Starała się przyjść im z pomocą i największą jej radością była możność wysyłania paczek najbardziej potrzebującym. Siostry pamiętają ją przy pracy w piekarni otorowskiej, jak zręcznie i z wprawą wykonywała obowiązki. Była sumienna, staranna i dokładna w każdej pracy. Umiała też wykorzystać wolne chwile na modlitwę, czytanie książek czy spacer po ogrodzie lub na cmentarz otorowski, gdzie spoczęła w otoczeniu sióstr. Przyczyną śmierci była choroba serca.