Córka Józefa i Katarzyny z d. Przybysz. Pochodziła z wielodzietnej rodziny rzemieślniczej. Była najstarsza z 7 dzieci. Gdy miała 12 lat, zmarł jej ojciec, dlatego od wczesnej młodości pomagała matce w wychowaniu młodszego rodzeństwa. W 1920 rozpoczęła pracę u sióstr bezhabitowych w Lublinie, potem u albertynek w Krakowie. Pragnęła wstąpić do klasztoru, ale brak posagu i wykształcenia uniemożliwiał realizację jej planów. Do Zgromadzenia została przyjęta w Pniewach, mając 26 lat, bo - jak napisała w życiorysie - Matka Urszula Ledóchowska otwarła szeroko drzwi dla wszystkich kochających Boga. Okres formacji odbyła w Pniewach, a po złożeniu profesji zakonnej została skierowana do pracy w Rzymie, gdzie Zgromadzenie otworzyło nowy dom dla studentek. W domu przy via Regina di Bulgaria przebywała w 1931-1933. Z powodu złego stanu zdrowia musiała powrócić do Polski. Tutaj pracowała kolejno w domach w Warszawie (1933-1938), w Czarnym Borze k. Wilna (1938-1945), gdzie przeżyła cały trudny okres II wojny, w Lipnicy (1945-1955), Częstochowie (1955-1961), w Częstochowie na Grabówce (1961-1991). Po likwidacji domu na Grabówce przyjechała w 1991 do Milanówka, gdzie spędziła resztę życia, wypełniając jak najsumienniej, według swych możliwości, przyjęte na siebie zobowiązania. Ujmowała pogodnym i pełnym pokoju sposobem bycia oraz życzliwym stosunkiem do ludzi. Była osobą wrażliwą na piękno przyrody - kochała ptaki i zwierzęta, znała mnóstwo ziół i potrafiła wykorzystać ich lecznicze właściwości. Interesowało ją wszystko, co dotyczyło Kościoła i Zgromadzenia. Codziennie czytała bieżącą prasę i modliła się w intencjach całego świata. Znaczna utrata słuchu nie przeszkadzała jej w nawiązywaniu żywych kontaktów z otoczeniem. W czasie wspólnotowych spotkań dzieliła się problemami życia wewnętrznego i własnym życiowym doświadczeniem. Odeszła do Pana w 93 roku życia, w dniu Matki Bożej Dobrej Rady, by już na zawsze być zjednoczona z Jezusem i Jego Niepokalaną Matką. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Milanówku.