Córka Antoniego i Konstancji z d. Ciechomskiej. Przed wstąpieniem była przez 10 lat nauczycielką i wychowawczynią w kilku domach ziemiańskich. Zamierzała wstąpić do klasztoru, jednak żadnego zgromadzenia nie znała. Ponieważ odkryła w sobie zamiłowanie do pielęgnowania chorych, wybór padł na szarytki. Tymczasem ktoś podał jej mylny adres i myśląc, że jedzie do szarytek, przyjechała do Sieradza. Potraktowała tę pomyłkę jako zrządzenie Opatrzności Bożej i w ten sposób została urszulanką. W Sieradzu przez kilka miesięcy pracowała w przedszkolu, a następnie pojechała do Łodzi, gdzie w 1931-1933 była wychowawczynią w zakładzie wychowawczym przy ul. Kopernika. W 1933 przyjechała do Łęczycy. Tu m.in. powierzoną miała opiekę nad dziewczętami, które siostry zaczęły przyjmować z myślą o stworzeniu internatu dla uczennic gimnazjalnych. Dziewczynki lubiły ją za jej dobroć, troskliwość i wesołe usposobienie. Po wyjeździe z Łęczycy s. Janiny Chrempińskiej objęła prowadzenie księgarni i sklepu. Nigdy nie miała do czynienia z handlem, ale z posłuszeństwa odeszła od dzieci, by całą duszą zająć się nową pracą, która wymagała ofiarności i trudu. W 1936-1937 prowadziła świetlicę w Ołtarzewie (Ożarowie), po czym wróciła do poprzednich zajęć w Łęczycy. W VI 1938 pojechała do domu w Łodzi przy ul. Obywatelskiej, skąd w 1941 razem z siostrami przedostała się przez zieloną granicę do Warszawy. Tu odbyła nowicjat kanoniczny, po którym w 1942-1943 prowadziła przedszkole w Gołąbkach k. Warszawy. Tą samą pracą zajmowała się w Ożarowie (1943-1946) i w Lipnicy (1946-1952). Do Ożarowa przyjechała ponownie 28 I 1952. Coraz bardziej cierpiała z powodu choroby nowotworowej. Zmarła w Warszawie, wdzięczna wszystkim za troskę i dobroć, cierpliwa, znosząc wszystkie cierpienia w duchu pokuty. Spoczywa w grobowcu Zgromadzenia na warszawskim Bródnie.

* S. Janina Bosiacka, Wspomnienie o s. Teresie Czarneckiej, 1965, mps.