Była szóstą z 7 dzieci Alberta, urzędnika, i Heleny z d. Chopin. Troje rodzeństwa zmarło w dzieciństwie. Mieszkając blisko szkoły, prowadzonej przez Zgromadzenie przy ul. Siennej w Warszawie, bywała w domu i kaplicy sióstr od najmłodszych lat, a po ukończeniu 7 lat rozpoczęła naukę w tejże szkole. Miała tam okazję poznać Matkę Założycielkę i - jak wspominała - nie ominęła żadnej okazji, aby spotkać się z Matką i porozmawiać. Po szkole powszechnej rozpoczęła naukę w Państw. Szkole Handlowej, którą ukończyła w 1938. Następnie podjęła pracę w zakładach elektrotechnicznych w charakterze pomocnicy księgowego, którym był jej ojciec. W VIII 1939 pojechała do Sieradza, by spędzić tam pierwszy urlop, i tam poprosiła o przyjęcie do klasztoru. Lata okupacji niemieckiej przeżyła w Sieradzu i okresowo w Męce k. Sieradza. Był to czas jej formacji zakonnej, ale i różnorakiej pracy. Był to dla niej także okres bolesnych przeżyć osobistych. W 1940 zmarła jej matka, a w 1941 - ojciec. Starszy brat w wieku 26 lat zginął w obozie Auschwitz, pozostawiając młodą żonę i 3 małych dzieci (najstarsza z nich, Elżbieta, która wówczas miała 3 lata, również została później urszulanką SJK). Po wojnie rozpoczęła w Pniewach nowicjat, który zakończyła złożeniem w 1946 profesji zakonnej. W 1946-1951 była wychowawczynią domu dziecka w Monicach, a po jego likwidacji pracowała jako katechetka. Ukończyła w Łodzi kurs dla kierowników i wychowawców domów dziecka, zorganizowany przez Ministerstwo Oświaty (1947), kurs dla kierowników domów dziecka "Caritas" (1951) oraz przeszła diecezjalne przeszkolenie katechetyczne (1953). W 1955-1961 pracowała w sanatorium dla dzieci w Rabce, w 1961-1963 była wychowawczynią internatu i asystentką domu w Słupsku. Od 1963 przebywała w St. Bogaczowicach, zastępując początkowo chorą kierowniczkę domu, a w 1964-1973 pełniąc funkcję kierowniczki. Po likwidacji placówki w St. Bogaczowicach została mianowana kierowniczką domu w Sulejowie, a po zamknięciu i tej placówki była w 1984-1990 kierowniczką domu w Kazimierzu. Bardzo kochała swoją rodzinę. Cieszyła się, że w 1975 mogła odwiedzić brata, mieszkającego we Francji, i przy okazji poznać tamt. wspólnoty Zgromadzenia, oraz że mogła zobaczyć w Rzymie Ojca Świętego. Kochała Zgromadzenie - była wdzięczna, że mogła w nim służyć Panu Bogu i ludziom. Ostatnie lata (od IX 1990) spędziła ponownie w klasztorze sieradzkim, pomagając w prowadzeniu kancelarii. Kilkakrotnie w tym czasie przebywała w szpitalu z powodu niewydolności serca, nerek i choroby Parkinsona. Po długoletniej chorobie odeszła do Pana w święto Matki Bożej z Lourdes - w dniu, w którym Kościół w sposób szczególny pochyla się nad ludźmi cierpiącymi. Spoczywa na sieradzkim cmentarzu parafialnym.