Córka Stefana i Julianny z d. Bukart. Gdy miała 4 lata, zmarł jej ojciec, a po 5 latach umarła matka, stąd bardzo wcześnie musiała podjąć pracę zarobkową. Wyczuwając w sobie wezwanie Boże do życia zakonnego i pokierowana przez spowiednika, jezuitę, zgłosiła się do Zgromadzenia w Sieradzu. Wcześniej prosiła o przyjęcie w innym klasztorze, ale brak posagu i odpowiedniego wykształcenia uniemożliwił realizację tych planów. Wstąpiła do Zgromadzenia jako osoba 28-letnia, a po wielu latach napisała: Dziękuję Panu Bogu za łaskę powołania i jestem bardzo wdzięczna naszej Matuchnie, że przyjmowała do klasztoru takie biedne dziewczęta... W Sieradzu pozostała do 1935, następnie odbyła nowicjat w Pniewach. Po złożeniu profesji zakonnej powróciła do Sieradza i pracując w kuchni, przebywała zarówno tutaj, jak i w pobliskiej Męce, do 1945. Przez 3 wojenne lata pracowała w Szpitalu Powiatowym w Sieradzu. Po wojnie została skierowana do Monic, gdzie przez 20 lat pracowała w kuchni. W 1965-1966 przebywała na placówce parafialnej w Gryfowie Śl., a w 1966-1972 w podobnej wspólnocie w Ostrowcu Świętokrzyskim. Po wypadku - została potrącona przez motocykl - stan jej zdrowia bardzo się pogorszył i wyjechała do Młocin. Ostatnie 3 lata życia (1986-1989) przeżyła w Milanówku. Pracowała przeważnie w kuchni, a wszystko, co robiła, znaczone było delikatnością, dyskrecją, oddaniem, godnością. Wdzięczność za łaskę powołania wyczuwało się u niej nieustannie: i w latach pracy, i w latach przedłużającej się niemocy czy choroby. Jej życie było wypełnione radosną służbą Bogu i ludziom. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Milanówku.