Ciężkie, sieroce dzieciństwo uczyniło ją bardzo wrażliwą i czułą na więzy rodzinne. Wcześnie uświadomiła sobie powołanie, jednak ze względu na warunki, w jakich się znalazła, nie mogła od razu spełnić pragnienia. Do Zgromadzenia wstąpiła, mając 29 lat. Kandydaturę i postulat odbyła w Łodzi, a nowicjat rozpoczęła 15 VIII 1939 w Pniewach. W związku z wybuchem II wojny odbyła go jednak w Łodzi, gdzie złożyła także śluby zakonne. W II 1942 przedostała się przez zieloną granicę do Warszawy, skąd po 2 miesiącach pojechała do Milanówka i tam pozostała do końca wojny. W 1945-1948 przebywała ponownie w Łodzi, a w 1948 przybyła do Kazimierza, gdzie spędziła najdłuższy i ostatni etap życia zakonnego. Pracowała w gospodarstwie i w ogrodzie. Odznaczała się wielką pracowitością i ofiarnością, a także poczuciem humoru. Mimo trudności, wynikających z wykonywanej pracy i nieodłącznych od życia, ceniła i kochała powołanie zakonne. W ostatnich latach podupadła mocno na zdrowiu. Kilka razy z powodu choroby nowotworowej przebywała w szpitalu. Cierpliwością i wesołym usposobieniem zdobyła sobie uznanie i sympatię chorych. Lubiła rozmawiać o rzeczach ostatecznych, pragnęła tylko wypełnienia się w niej woli Bożej. Odeszła do Boga świadoma i spokojna. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Kazimierzu k. Łodzi.