Córka Stanisława i Genowefy z d. Laudańskiej, rodzona siostra s. Wojciechy i s. Marii, urszulanek SJK. Po ukończeniu szkoły powszechnej w Parafianowie pomagała rodzicom w pracach domowych. Życie zakonne rozpoczęła w Wilnie na Skopówce, mając 22 lata. W 1939 została skierowana do pracy w III Miejskim Domu Wychowawczym w Łodzi przy ul. Kopernika. We IX 1939, w związku z wybuchem wojny, kandydatki zostały wysłane do swych domów rodzinnych. Ponieważ jej rodzina mieszkała na Wileńszczyźnie, obawiała się tam wracać i pozostała w Łodzi, podejmując pracę w rodzinie niemieckiej. W III 1943 przez zieloną granicę przedostała się z innymi siostrami do Warszawy. W Szarym Domu na Wiślanej została przyjęta do postulatu, a 26 I 1944 rozpoczęła nowicjat w Młocinach. Od XI 1944 do IV 1945 przebywała w Milanówku, pracując w trykotarni. Profesję zakonną złożyła w Pniewach. Następnie wróciła do Łodzi i w 1945-1948 pracowała w trykotarni i w polu. W 1948 wyjechała do Kazimierza, gdzie pracowała w domu dziecka, a po jego przekształceniu - jako salowa w domu dla dzieci głęboko upośledzonych. W 1971 zachorowała poważnie na płuca. Leczenie szpitalne w Tuszynku trwało kilka miesięcy. Po powrocie do domu pomagała w różnych pracach domowych. W 1986 powtórnie ciężko zachorowała - tym razem były to silne krwotoki, związane z marskością wątroby. We IX 1987 została przeniesiona do Łodzi na Obywatelską, gdzie miała zapewnioną stałą opiekę lekarską. We wspólnocie dała się poznać jako osoba niosąca sobą pokój i radość, pogodę i ciepło, dobroć i życzliwość. Napisała o sobie: Jestem szczęśliwa w klasztorze i dziękuję Bogu za wszystko, co otrzymałam, a otrzymałam dużo. Pozostawiła po sobie przykład cichej i pokornej służby Bogu i człowiekowi. Spoczywa na Cmentarzu św. Anny w Łodzi na Zarzewie.