Córka Kazimierza i Ewy z d. Gulbytes. Wstąpiła jako osoba 36-letnia do klasztoru urszulanek w Krakowie i jako kandydatka wyjechała z Matką Założycielką do Petersburga. Tam odbyła nowicjat i złożyła profesję zakonną. Pracowała w garderobie internatu. Była bardzo lubiana przez uczennice, które nazywały ją stryjaszkiem, ponieważ nie mogły mówić do niej: siostro. Gdy Matka Założycielka wycofała siostry z Petersburga, pozostała tam z s. Brygidą Rodziewicz, która musiała kontynuować pracę nauczycielską. Po wybuchu rewolucji w 1917 nie mogła już połączyć się z siostrami w Sztokholmie, przebywała więc w majątku Tyszkiewiczów w Połądze. Do Polski powróciła w 1921 i w Pniewach złożyła śluby wieczyste. Była ogromnie energiczna, chętna do każdej pracy, odważna. Twarda dla siebie, nigdy nie narzekała mimo niecodziennych kolei życia i poważnej, bolesnej choroby rozmiękczenia kości, która stała się powodem jej zgonu. W czasie choroby wykazała opanowanie, pogodę i nadzwyczajną cierpliwość, płynącą z całkowitego zaufania Bogu. Umarła - jak napisała Matka Założycielka - bardzo ładnie przygotowana. Spoczywa na pniewskim cmentarzu urszulańskim.

* M. U. Ledóchowska, Listy, t. VI, 22 V 1926; 27 III 1927. S. M. Izydora (Elżbieta) Jakubowska, w: "Szary Posłaniec" 1995 nr 64. S. Monkiewicz, Wspomnienia z dawnych czasów, Pniewy 1936, s. 23; M. U. Ledóchowska, Kronika Zgromadzenia Sióstr Urszulanek SJK, Warszawa 1992.